Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 14 januari 2018

Dream empire (2016), documentaire van David Borenstein


Chinese droom sluit niet aan op de werkelijkheid

De eerste documentaire van de Amerikaan David Borenstein is meteen een schot in de roos. Hij vertelt daarin dat hijzelf eerder onderzoek deed naar de urbanisatie in China, maar dat hij daar niet ver mee kwam en daarom zijn oude hobby van saxofoon en klarinet spelen maar oppakte. In de hoedanigheid trok hij de aandacht van de 24 jarige Yana die vanuit het platteland naar Chongqing kwam om het te maken als makelaar van buitenlanders, die optredens verzorgen tijdens openingen van flatgebouwen met als doel de verkoop van woningen te bevorderen. Aldus kreeg Borenstein een goed inzicht in de snelle maar gevaarlijke ontwikkeling van de Chinese economie. In de documentaire volgen we hem een aantal jaren op de voet en we luisteren naar zijn stem waarmee hij de ontwikkelingen schetst, hetgeen de documentaire ook nog eens spannend maakt.

Allereerst maken we kennis met Yana die het kleine kantoor laat zien vanwaar ze haar activiteiten wil gaan ontplooien in samenwerking met haar compagnon Jimmy. Het is 2012 en Xi heeft net een toespraak gehouden over de Chinese droom die het leven van zijn onderdanen moet gaan verbeteren. Yana is zeker van plan zijn woorden in daden om te zetten en polst David in een bar waar meer buitenlanders komen voor een optreden tijdens de opening van een bouwproject, waarmee veel geld te verdienen valt. Omdat het voorstel aanlokkelijk is, zit de bus met buitenlandse artiesten, die naar de locatie van het bouwproject gaan, al gauw vol. Na het optreden, waarin David een lid is van een band, hoort hij van hoofdredacteur Li dat de internationalering van dit soort projecten een graadmeter is voor de Chinese economische ontwikkeling; des te meer buitenlanders, des te meer status. Yana probeert potentiële klanten te verleiden een woning te kopen en belt haar ouders die het niet breed hebben. Ze belooft dat ze een huis voor hen zal kopen als ze genoeg verdient heeft. In de tussentijd heeft ze al wel een groter kantoor waarin ze ook feestjes voor de medewerkers kunnen geven.

In 2013 verandert er het een en ander. Omdat Chongqing volgebouwd is, gaan projectontwikkelaars naar braakliggende gebieden in de omgeving om hun plannen te verwezenlijken. De dorpen die daar liggen worden platgegooid tot woede van de dorpelingen die daar weinig tegen kunnen doen omdat de lokale bestuurders omgekocht zijn door de projectontwikkelaars. Borenstein volgt een van hen die het hoog in de bol heeft en een geprivatiseerde stad gerealiseerd heeft met een gigantisch aquarium in een winkelcentrum met het motto dat hij de zee naar de stad gebracht heeft. Er zwemmen zelfs zeemeerminnen tussen de roggen en andere vissen, die natuurlijk veel bekijks trekken van het toegestroomde publiek. Niet overal gaat het echter zo goed. Borenstein toont een stadion dat er verlaten bij ligt omdat de flatgebouwen in de buurt niet verkocht worden. Yana voelt de bui hangen en vreest dat Jimmy, die handiger en met meer gevoel voor zaken opereert, haar straks aan de dijk zet. De inspanningen worden verhoogd, waarbij de artiesten ook rollen spelen, zoals die van de bewakers van Buckingham Palace. Borenstein hoort dat een eigen huis de nationale obsessie voor iedere Chinees is maar dat weinigen dit kunnen betalen. Vanwege de prijsstijgingen wordt dit steeds moeilijker en Yana zelf verliest haar kredietwaardigheid vanwege de stijgende rente.  

In 2014 lopen de zaken alleen maar verder terug, ook door protesten van huizenkopers die niet krijgen wat hen beloofd is. Yana vindt het akelig. Ze is zich daar nooit zo bewust van geweest omdat ze heel druk met haar eigen werk bezig was. Ze is ook aangeslagen omdat ze, door de moeilijke situatie waarin ze zat, seksueel geïntimideerd is. Ze heeft daarom besloten dat Jimmy de contacten maar moet doen, maar moet tenslotte bekennen dat een verdere carrière er niet in zit. Haar vader zegt dat ze thuis kan komen wonen tot ze haar schulden betaald heeft, hetgeen een traan op het gezicht van Yana teweegbrengt, die heel veel zegt over de afstand tussen droom en werkelijkheid.
  
Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten