Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 23 januari 2018

Justine le Clercq over Krimp, VPRO Boeken, 21 januari 2018


Gewelddadige acties van vrouwen niet geaccepteerd

In haar nieuwste boek Krimp schrijft Justine le Clercq over hoofdpersoon Lina Hersenvoort die zich voorbereidt op de tachtigste verjaardag van haar vader Hugo, eigenaar van een gerenommeerd restaurant in Den Haag. Tijdens haar voorbereidingen komen er bij Lina herinneringen op aan vroeger, die woede in haar opwekken. Carolina Lo Galbo voelt Le Clercq aan de tand over deze autobiografische roman waarin ze met een vriend op het criminele pad ging.

Lo Galbo moest denken aan het gangsterduo Enise en Antonio dat in de afgelopen jaren het leven onveilig maakte.
Le Clercq wilde met het gangsterduo beginnen, omdat wij daar, anders dan in de Verenigde Staten, onbekend mee zijn. Hun verhaal vormt een archetype. Het duo Bonnie en Clyde stond daar model voor. Enise en Antonio kregen veel aandacht in de media, maar zitten inmiddels vast. Ze vond, vanwege haar interesse in de rol van de vrouw in de moderne maatschappij, vooral de rol van het meisje opmerkelijk. Zij houden zich over het algemeen alleen met kleine criminaliteit en niet met geweld bezig.

Lo Galbo zegt dat ze ook onderzoeken heeft geraadpleegd naar de toename van geweld door vrouwen.
Le Clercq antwoordt dat vanaf de jaren zeventig de misdaadcijfers onder vrouwen stijgen en dat er de laatste tien jaar een toename van geweldsdelicten is onder jonge meisjes.

Lo Galbo vraagt naar het autobiografische karakter van Krimp.  
Le Clercq antwoordt dat het autobiografische karakter voor haar belangrijk is omdat het de urgentie verklaart om dit boek te schrijven sinds ze nog in leven is. Ze beseft zelf dat dit dramatisch klinkt, maar ze vond het een noodzaak om dit en haar vorige boeken te schrijven. De literatuur geeft haar de mogelijkheid om haar ervaringen in fictie om te zetten.

Lo Galbo zegt dat haar vertelstem, waarin de straattaal doorklinkt naast een meer beschaafd register, uniek is.
Le Clercq vertelt dat ze opgroeide in een kunstenaarsmilieu in Den Haag maar dat ze op haar vijftiende uit huis ging. Dat was in de jaren zeventig minder vreemd dan tegenwoordig. Men kreeg zelfs een wegloopuitkering en kon terecht in opvanghuizen waar hulpverleners blowden. Ze heeft in verschillende milieus vertoefd, leefde op straat maar studeerde ook en vond een uitlaatklep in het schrijven.

Lo Galbo vraagt hoe ze in aanraking kwam met het schrijven.
Le Clercq dat ze al vroeg die drang had, maar het pas later in het echt ging doen. In het milieu waar ze uit kwam was een grote drang was om zin te geven aan het leven. Ze begon met een feuilleton voor het straatnieuws in Den Haag waarbij ze leerde om te schrappen.

Lo Galbo omschrijft haar stijl als onderkoeld terwijl de inhoud niet niks is.
Le Clercq antwoordt de werkelijkheid in het verhaal gecomprimeerd is. Lina wil een normaal leven leiden maar dat botst met de denkwereld die ze op straat heeft leren kennen. Ze vindt het moeilijk om te aarden. Dit geldt volgens Le Clercq in het algemeen voor criminelen die opgesloten zitten in een eigen wereld. Lina heeft een grote woede in zich maar het is niet geaccepteerd dat ze die naar buiten brengt, zoals ze ook uit reacties op het boek begrepen heeft.

Lo Galbo vraagt of ze de overvallen in het boek ook pleegde.
Le Clercq antwoordt dat ze de genoemde overvallen niet zelf gepleegd heeft maar uit politiedossiers en krantenartikelen haalde. Volgens haar leven criminelen in een cocon en kunnen ze daardoor ook tot geweld komen, hetgeen met empathie nooit mogelijk zou zijn, al geldt dit overigens niet voor een psychopaat.

Lo Galbo vraagt of het een teken van emancipatie is dat meisjes gewelddadiger worden.
Le Clercq vindt het een afgeleide van de emancipatie van vrouwen. Ze wil het geweld dat ze in zichzelf voelt, graag bestrijden, maar dat is zo gemakkelijk nog niet, want het is in haar karakter gaan zitten.

Lo Galbo prijst tenslotte de roman die goede recensies kreeg.

Hier een mooie recensie door Hans Vervoort op de site van Literair Nederland, hier de site van Justine le Clercq..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten