Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 28 januari 2018

Recensie: Hotel Rozenstok (2015), Christophe Vekeman


Minder compacte roman over een schrijver die er de brui aan wil geven

In zijn vorige roman Marie (2013) speelde Christophe Vekeman een verrassend spel met werkelijkheid en fantasie en in Hotel Rozenstok gaat hij op dit ingeslagen pad verder. In dit elfde boek en achtste roman, waarin iemand die veel lijkt op de auteur het bijltje erbij neer wil gooien, teleurgesteld als hij is in de geringe impact die zijn zeven eerdere romans op een groter publiek hebben gehad, ontstaat toch weer een boeiende ontwikkeling en wel in de Nederlandse stad L. waar de 41 jarige hoofdpersoon met de naam Vekeman zich achttien dagen wil terugtrekken om na te denken wat hem de rest van zijn leven te doen staat. Een beetje schrijver is nergens goed in, behalve in het reflecteren door middel van taal en daar wil hoofdpersoon Vekeman juist vanaf.

Voordat hij zich meldt in Hotel Rozenstok, dat vanaf het begin een griezelijke aanblik biedt, horen we over verschillende pogingen die Vekeman (op de achterflapfoto nog steeds met cowboyhoed) heeft ondernomen om er toch nog een verhaal uit te persen. Eenmaal bezig met een onderwerp zonk de moed hem in de schoenen. Hoewel de eerste helft van het boek niet het sterkste is, is het toch leuk dat die probeersels later terugkomen in zijn belevenissen in Hotel Rozenstok. Vooral het personage Bas de Coster dat de ontucht door televisiedominee Jimmy Swaggart gepleegd met Debra, wil navoelen, spreekt tot de verbeelding. ‘Hij wilde, moest en zou aan den lijve ondervinden hoe het was om te kampen met een verboden verlangen dat je keer op keer tot bevrediging bracht, eigenhandig, tevergeefs en net zo lang tot het je diepste wezen overnam en je van elke vrijheidswaan beroofde. 

Grappig in het eerste gedeelte is ook een sollicitatiegesprek als kantoorbediende met een oudere mevrouw van de Christelijke Mutualiteiten, die van alles wil weten over zijn schrijfcarrière en zijn vermogen om te fantaseren. Daarover zegt Vekeman later dat zijn fantasie hem soms werkelijker voorkomt dan hetgeen zich in het echt voltrokken heeft. De afwijzing maakt dat hij zich in een Nederlands hotel in een plaats, waar hij eerder met Tommy Wieringa optrad, op zijn leven wil gaan bezinnen en wel, zo is de afspraak met zijn geliefde vrouw Wanda, zonder alcohol.

De ontmoeting met de wulpse eigenaresse Cathérine, met net zo’n Franse voornaam als die van hem zelf, brengt hem meteen in staat van opwinding, maar de kennismaking met haar man Karel, de verschijning van haar eigenaardige dochtertje met een pop in de hand en een gesprek in een kroeg in het stadscentrum over onbestemde gebeurtenissen in het hotel in het verleden, zorgen voor verwarring. Cathérine die het internet heeft geraadpleegd om te weten wat voor vlees ze in de kuip heeft, wantrouwt het dat er zomaar een schrijver bij hen intrekt. Als hij haar ook nog verwijt dat ze slecht op haar dochtertje past, is elke mogelijkheid van een intiem contact vooobij. Een tipje van de sluier door kroegbaas Gerrit over de verdwijning van het dochtertje van Cathérine en Karel brengt Vekeman ertoe om de zaak als een schrijvende detective van achter zijn tafel in zijn hotelkamer op te lossen, maar wel alleen voor zichzelf. Daarna belt hij Wanda dat het er klaar mee is en dat hij weer naar huis komt, hetgeen zij met vreugde verneemt. Vekeman kan echter niet zomaar vertrekken. Dat zou te gemakkelijk zijn. Eerst moeten er, net als in Marie, natuurlijk nog doden vallen.  

De zinnen van Vekeman zijn zoals altijd voorbeeldig, al schrijft hij dit keer nogal aan de wollige kant, zoals over een blikje bier dat hij nog voor de grens mag opdrinken om daarmee de afspraak met Wanda niet te schenden. Zou het zo zijn dat alle optredens met Tommy Wieringa hem teveel hebben afgeleid? Voor Vekeman zelf betekent het avontuur in ieder geval dat hij blijft schrijven. Zo’n vreemd avontuur als in L. kan immers niet onvermeld blijven.  Waardoor wij in ieder geval van het werk van Vekeman  kunnen blijven genieten.   

Hier mijn bespreking van Marie.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten