Dilemma’s rond de rol van de zaaddonor bij een lesbische
stel
De documentaire Wij
willen ook een kind sluit mooi aan op het onderzoek dat Nina Polak hield met
haar debuutroman We zullen niet te
pletter slaan. Haar vraag hoe het is om in een lesbisch gezin op te
groeien, wordt ook gesteld door Mirella van Markus (rechts op de foto) en haar vrouw Claudia (links), die
na hun huwelijk graag een kind willen. Terwijl Nina zich vooral richt op de rol
van de niet -biologische meemoeder, speelt bij Claudia en meemoeder Mirella in
eerste instantie de vraag naar de rol van zaaddonor Hans.
Mirella en Claudia gaan, om hun gedachten te bepalen, op
bezoek bij anderen, te beginnen bij de broer van Mirella, die getrouwd is en
een jong kind heeft. Hij stapte met de geboorte van zijn kind in een nieuwe wereld
en dat heeft volgens hem veel met biologie te maken. Hij kan zich niet
voorstellen dat een vader een buitenstaander kan zijn.
Fraai is het commentaar dat met een voice over door Mirella
wordt geleverd. Is mannenenergie onvervangbaar? Pedagoog Louis Tavecchio geeft aan
wat het verschil is tussen vader – en moederliefde. De eerste moet men
verdienen, de tweede krijgt men gratis. Mirella wordt in haar vermoeden
bevestigd, maar Claudia vindt het onzin. Ze bezoeken een ander lesbisch stel
waarvan de een wat mannelijker is dan de ander. De vrouwen vullen elkaar op die
manier mooi aan. Claudia en Mirella vinden zichzelf beiden vrouwelijke vrouwen.
Een jonge handbalster en haar vriend zijn beiden opgevoed
door twee vrouwen, maar weten wie hun vader is. Bij huiselijke meningsverschillen
vragen ze zich wel eens af wat de invloed van hun vader is. Dat leidt bij
Mirella en Claudia tot de gedachte dat Hans niet buitenspel kan blijven. Ook
Tavecchio vindt dat een kind het recht heeft te weten wie zijn vader is. Het stel
doet een geleide meditaties om zich de rol van de vader voor te kunnen stellen.
Ze bellen met Hans, die verder niet in beeld wil komen, maar die best papa
genoemd wil worden en af en toe langs wil komen om zijn kind te zien. Claudia
is van mening dat Hans papa genoemd moet worden, maar Mirella ziet hem als
iemand die hen geholpen heeft om moeders te worden. Dat laatste heeft
ongetwijfeld te maken met de onzekerheid van de meemoeder, die bang is over te
schieten. Tavecchio vindt het verkeerd om tegen het kind te zeggen dat het geen
vader heeft. Het is beter te zeggen dat de vader elders woont.
Inmiddels lukt het Claudia maar niet om zwanger te worden.
Het leidt tot enige frictie bij het stel, vooral omdat Mirella, die eventueel
de rol van biologische moeder wil innemen, tegen Claudia zegt dat ze er niet
jonger op wordt. Dat zet Claudia onder druk. Mirella beseft dat en zal ze dat
niet meer moet zeggen.
De openheid waarmee Mirella en Claudia hun proces filmen is
bewonderenswaardig. Mirella wil er in een donker moment mee stoppen. Claudia
beurt haar op door te zeggen dat ze zich niet moet kwellen met moeilijke
vragen. Het kind wil alleen maar liefdevolle ouders.
Mirella houdt echter haar zorgen. Wat als het kind straks
besluit om liever zijn vader te gaan wonen? Ze gaan op bezoek bij een lesbisch stel
dat een goed contact heeft met de vader van hun zoon Joris. Die logeert af en
toe in het gezin dat de vader ook heeft. De meemoeder vindt dat ze, anders dan
de biologische ouders, soms moet zoeken naar haar positie, maar stelt de
behoefte van het kind centraal. Mirella realiseert zich daardoor dat ze zich
liet leiden door haar eigen angsten en behoeften.
Met de geboorte van zoon Sammy begint het avontuur pas echt. Het zou
boeiend zijn als Mirella nog eens met een follow-up komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten