Servicio 2 (2009), documentaire van Sanne Rovers en Eva van Roekel

Impressie van een vrouwenafdeling van een psychiatrisch ziekenhuis in Caracas

Sanne Rovers (idee en regie) en Eva van Roekel (productie) filmden in Afdeling 2 van het openbare psychiatrisch ziekenhuis El Lidice in het westen van Caracas, Venezuela, volgens de tekst op het scherm de meest gewelddadige stad van Zuid-Amerika genoemd. De 21 vrouwen op deze afdeling zitten hier tijdelijk. Als er geen verbetering in hun geestelijke toestand komt, worden ze afgevoerd naar een kolonie ver weg van de stad waar men nooit meer vandaan komt.

Servicio 2 begint met een opname voor een wekelijks radioprogramma, waarin de vrouwen voor de microfoon hun verdriet kunnen uiten. Er wordt geklaagd maar ook gezongen, ook buiten het radio uurtje om.

De makers van de documentaire geven een impressionistisch beeld van het leven op de afdeling. Het is daardoor niet altijd uit te maken wie er aan het woord is, maar ik denk dat ze er vooral drie vrouwen uitlichtten.

Betty is een dikke getrouwde vrouw met drie kinderen die al lang op de afdeling zit. Ze vertelt ons over de dagindeling. Ze staat meestal om half zeven op, als ze tenminste niet gevloerd is door de medicijnen. Om acht uur is het ontbijt en daarna is er bezigheidstherapie. Om twee uur wordt de medicatie uitgedeeld, is er gelegenheid voor bezoek, om vijf uur volgt het avondeten, om acht uur is er nog eens medicatie, waarna de nachtrust volgt.

Tijdens het uitdelen van de medicatie zitten de vrouwen naast elkaar op een bank en nemen de pillen in met water uit grote flessen die ze bij zich hebben. Voor de maaltijden staan ze in de rij voor het buffet. Daarvandaan kunnen ze ook een blik werpen op de televisie. Dan is er nog de ijzeren deur waar doorheen gegluurd kan worden en men via de onderkant sigaretten kan ontvangen. Het leven op de afdeling voltrekt zich redelijk gemoedelijk. Er zijn weinig conflicten. De vrouwen steunen elkaar. Een oude vrouw in een stoel kijkt vanaf de binnenplaats toe.

Betty maakt zich op en vertelt dat het moeilijk is vrouw te zijn in gevangenschap. Om haar gevoelens te uiten tekent ze veel. Op haar drieëndertigste bracht ze haar kinderen naar de rechter omdat ze niet meer voor hen kon zorgen. Ze vindt het vreselijk dat ze geen bezoek krijgt. Ze wil geen vriendje meer omdat haar hart gekwetst is en vreest dat ze uiteindelijk naar de kolonie zal wordt gebracht.

Ana Rose (zie foto) met rasta vlechten en een lieve uitstraling is schizofreen. Ze werd op haar veertiende en vierentwintigste verkracht en ook haar dochter werd verkracht. Soms komt haar vriend Israel op vrijdag op bezoek. Ze leeft daar naar toe, wordt daar gelukkig van. Ze hoopt dat haar handen niet zo trillen vanwege de medicatie, wil dit probleem aankaarten bij de dokter. Ze vertelt dat haar lichaam autonoom reageert. Soms moet ze opeens huilen of lachen. Ze wil verpleegster worden om anderen te helpen. Ze raadt Betty aan hard te werken als ze ontslagen wordt, in het heden te leven en niet meer aan het verleden te denken.

De introverte Monica vraagt aan een bewaker een sigaret. Ze heeft een vriendje Carlos die stage loopt in het ziekenhuis. Ze heeft gestudeerd en betreurt het dat ze haar vader zoveel last heeft bezorgd met haar ziekte.

Hier de site van Rovers film met daarop informatie over Servicio 2 met een fragment waarin een vrouw a capella het prachtige lied Los caminos de la vida zingt over de moeilijke paden van het leven. Hier dit lied nog eens in een uitvoering door Los Diablitos.