Beeldend en mysterieus Mexicaans drama over schuld en onschuld
Een goede film voert ons mee op een onbekende reis. Ademloos
kijken we naar intrigerende beelden en volgen we op de voet een verhaal dat ons boeit,
maar ongewis is, ofwel ongewis is en daarom boeit. Dat is precies wat er
gebeurt in Vaho. Verschillende
werkelijkheden wisselen elkaar af in Iztapalapa, een voorstad van Mexico City,
grenzend aan de woestijn. Het is de heilige week, de santa semana. De drie jonge
hoofdrolspelers, allen achttien jaar oud, proberen hun kop boven water te
houden na een aangrijpende jeugdervaring.
Vaho begint met
een prachtige scène in de woestijn in 1964. Een tankwagen met het woord aqua erop rijdt over een stoffige weg en
staat stil bij een drooggevallen meer. De chauffeur, die Efrén heet, neemt zonder
veel passie een hoertje achter het stuur. Als hij haar vijf pesos betaalt
heeft, stapt ze uit en loopt de woestijn in. Daar hoort ze het gehuil van een
baby. Ze ziet dat die bovenop het levenloze lichaam van diens moeder ligt.
Een volgende scène is nog surrealistischer. Efrén heeft van
de plaats waar de moeder en haar kind lagen een bedevaartsoord gemaakt. Omdat
de verdiensten niet erg groot zijn, maakt hij ruzie met het hoertje. Dat stapt
samen met het kind dat inmiddels een jaar of vier is, in een wagen met
muzikanten, die gespeeld hebben tijdens een ceremonie voor de Heilige dode
vrouw der wonderen.
Vervolgens maken we kennis met de drie hoofdpersonen José, Felipe
en Andrès die zich zoals gezegd staande proberen te houden in het leven. José
werkt in de ijsfabriek van zijn vader en probeert aan zijn gerief te komen bij
het hoertje Yolanda Kots, die echter weinig van hem wil weten. Felipe runt een
internetbedrijfje, is porno verslaafd en chat onder de valse naam Ana met leuke
meisjes die in zijn café komen en achtervolgt ze zelfs naar hun huis, Andrès
verzorgt zijn alcoholistische vader, een loodgieter zonder veel werk en sluit
zich aan bij een Azteekse indianensekte.
De levensverhalen van de drie jongens die elkaar van de
lagere school kennen, wisselen elkaar af. Fraai is de scène waarin Andrès de
sekteleider heeft gevraagd om de kwade geest uit zijn vader te bannen. De
laatste wil daar echter niets van weten en gooit de indianentooi van zijn zoon het
huis uit. Wellicht is de man nog steeds teleurgesteld dat hij tijdens de santa semana
nooit verder kwam dan de rol van Barabas. Als er eens geen water in de wijk is
en er een tankwagen komt ontmoeten de jongens elkaar weer in het gedrang. Ze
gaan met Felipe mee die hen tracteert op porno, maar de anderen daarmee niet
erg bevredigt. Zelf ziet Felipe in de avond op zijn weg naar zijn moeder een
processie van hoeren met het portret van het jongetje uit de woestijn.
Dan gaan we acht jaar terug, naar het meisje Abigail die op school een
spreekbeurt houdt over de schepping van de wereld en God die de ogen van de
mensen heeft versluierd, vaho, becloud.
Er is een strijd tussen de drie jongens om de gunst van
Abigail. Haar vriendinnetje Yolanda, Kots genoemd, vormde een intermediair
tussen het meisje en de jongens. Felipe voelt zich buitengesloten door
Abigail en neemt wraak door haar schoolpasje af te pakken waardoor Abigail na
schooltijd terug moet naar de klas. Terwijl ze nog zoekt gaat de school dicht. Efrén,
die de daar inmiddels conciërge is, heeft haar schooltas meegenomen naar het hok waarin hij
woont. Als Abigail niet thuis komt, roept de moeder de steun in van andere
ouders. Zonder veel nadenken vermoorden ze Efrén voor iets wat hij niet heeft
gedaan.
Tijdens de santa semana nemen veel mannen het kruis op. De
jongens nemen ook deel aan de kruisgang. Andrès als Romeins soldaat als
plaatsvervanger voor zijn vader die te dronken is om mee te doen. Diens vader draagt wel een kruis en stort steeds bijna in maar wordt aangemoedigd om door te gaan door
José. Felipe gaat naar de bordeelhoudster om zijn schuld op te biechten. De
vader van José neemt zijn zoon mee naar de woestijn om hem water te laten
plengen op de plaats voor de dode vrouw. Deze vrouw zwalkt in het laatste beeld
met haar kind verder door de droge woestijn.
Duiden kan ik het niet precies, maar het was een bijzondere
ervaring om mee te maken. Zoals de strekking luidt kan een mens nu eenmaal niet alles weten. Gelaagd, prachtige kijkervaring, meeslepend, die
termen zou ik willen meegeven aan Vaho
ofwel Becloud, die werd uitgebracht
met steun van het Hubert Bals fonds.
Hier
de trailer.
Klinkt als een erg mooie, aparte film. Ik ga hem zeker eens opzoeken en kijken!
BeantwoordenVerwijderen