Verzoening en vernieuwing op alle fronten
De Belgische zanger Stromae, pseudoniem voor Paul van Haver,
groeit uit tot een cultfiguur. Sinds hij vanaf 2010 is doorgebroken met het rapnummer
Alors on danse heeft
hij niet alleen een hele serie hits op zijn naam gezet, maar ook vernieuwende clips
en een kledinglijn. En dat niet om daarmee winst te maken, maar vanwege het
plezier. Pieter van der Wielen, bekend als de sympathiek gespreksleider in de
serie Doc 24, ondervraagt Stromae
voorafgaande aan een uitverkocht concert in Nederland en gaat daarnaast ook langs
bij anderen die met deze Brusselaar te maken hadden.
Een van hen is Benoit Chantry, docent aan het conservatorium
en eerder ook zijn drumleraar. Hij vertelt dat Van Haver al vroeg een volwassen
indruk maakte, hetgeen door twee vrouwelijke dj’s van StuBru wordt bevestigd.
Van Haver groeide op zonder vader in armoedige wijk in Brussel en ging later
naar een internaat. Hij leerde in zijn jeugd een mengeling van culturen kennen,
zoals het chanson van Brel, rap en Afrikaanse muziek. Zijn eigen stijl heeft daar
zijn wortels.
Van der Wielen vraagt Stromae naar de tegenstelling tussen
de vrolijke muziek en de serieuze inhoud. Stromae zegt dat hij zich via zijn
liederen kan uitspreken, iets wat hij in het dagenlijks leven niet zo gemakkelijk
kan. Dat heeft, zo horen we later, vooral te maken met zijn vader die tijdens
de genocide in Rwanda om het leven kwam, een drama, waarover zijn moeder liever
niet praat.
Het nummer Formidable gaat over
eenzaamheid en is gebaseerd op een ontmoeting met een dronken Brusselaar. Hij
heeft er zelf inhoudelijk nog meer aan toegevoegd. Er ontstond een schandaal
toen Stromae dronken in het centrum van Brussel rondzwalkte, maar dat was voor
de opname van een clip. Hij vertelt dat hij geleerd heeft van de kwetsbaarheid
van Brel in zijn vertolkingen. Hij hangt graag de clown uit, ook de clown die
minder grappig is en een zwakke kant heeft, want dat maakt mensen gelijk.
Zijn muziekkeuze werd in eerste instantie bepaald door zijn
grote broers. Hij herinnert zich Un, Dos, Tres, Maria van
Ricky Martin en muziek van Stomp, terwijl in de familie Afrikaanse muziek en
salsa gespeeld werd. Rap is percussie met woorden, zegt hij. Hij werkt graag
samen met andere artiesten als Thomas Azier en groepen als The Opposites.
Na het internaat bezocht hij de filmacademie en verdiepte
zich daar in de videoclip. Hij wil niet meedoen met de afgezaagde battle of the sexes maar brengt samen
met regisseur Raf Reyntjes zijn eigen verhaal, zoals in Papaoutai, dat een
hedendaags beeld geeft van een vader-zoon relatie waarbij de vader inmobiel is.
Achtergrond is dat mannen wil weten hoe ze kinderen moeten krijgen, maar niet
hoe ze die moeten opvoeden. Aan het eind van de clip is de zoon zelf ook
immobiel (zie foto). Stromae zag zijn vader, die architect was, zelden. Die stierf toen
hij negen jaar oud was, slachtoffer van racisme en groepsdenken. Hij herinnert
zich de vulpotloden die hij bij zich droeg, vond het moeilijk om over hem te
rouwen en vindt het zwaar hem niet meer te kunnen bereiken.
Zijn op Afrikaanse waxprints gebaseerde designs maken zijn
stijl uniek. Stromae doet niet aan merchandising. Onlangs begon hij ook een
eigen kledinglijn. Zijn afwijkende kleding is ook een manier om zich te uiten. De
collectie was snel uitverkocht. In het team dat voor en met hem werkt, heeft
Stromae een samenbundelende functie. Dat had hij ook met het WK lied Ta Fête dat hij voor
België maakte. De meeste Vlamingen konden zich ermee verenigen dat het lied in
het Frans was. Verzoening spreekt ook uit zijn androgyne imago. Met Tous les mêmes spreekt
hij verschillende maatschappelijke lagen aan met een diepgaande boodschap. Zelf
hoeft hij geen rebel te zijn. Hij blijft wel vragen stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten