Moeilijke resocialisatie van jonge Duitsers
De Duitse Daniel Abma volgde gedurende drie jaar drie jonge landgenoten
op hun weg terug in de maatschappij na een gevangenisstraf in Wriezen,
Brandenburg. Hij toont ons hoe moeilijk het is voor ex gedetineerden om een
normaal maatschappelijk leven op te bouwen. Af en toe stelt hij de jongemannen
een vraag maar over het algemeen spreken de beelden voor zich.
De 22-jarige Imo met zijn kale kop oogt als een
schoolvoorbeeld van een jongen die niet deugen wil, maar blijkt uiteindelijk
nog wel de meest gevoelige en verstandige van de drie. Hij heeft bijna vijf
jaar vastgezeten en reist met de trein terug naar huis. In de zomer vindt hij
een baantje als conciërge op een vervallen industrieterrein waar varkens
rondlopen en autobanden worden opgeslagen. Baas Uwe is een vaderfiguur voor
hem, die een oogje op hem houdt en hem zelfs leert autorijden (zie poster). Hij mag op het
terrein wonen en renoveert een huisje. Hij voelt zich daar beter dan in
Berlijn.
De zwaar getatoeëerde 25-jarige Marcel belt zijn blonde
vriendin Julia die hem komt ophalen. Zij vertelt dat ze al acht maanden samen
waren toen de toen nog extreem nationalistische Marcel in 2002 een jongen
doodtrapte en toont Daniel de vele uitgespreide formulieren over de gang naar
de bureaucratie, zoals de inschrijving als werkloze. Ze leest Marcel een
krantenbericht voor waarin over zijn vrijlating gerept wordt en ze doen er
vervolgens het zwijgen toe. Daniel vraagt het stel hoe hun situatie er over
tien jaar uitziet en hoort dat ze dan wellicht in een andere deelstaat wonen.
Inmiddels gaan ze nog naar een ontwenningskliniek tegen alcohol. Marcel zit vol
met ingehouden woede maar vertelt dat hij meer gevoelens kan toelaten, dat hij
er niet meteen op los slaat en dat hij berouw heeft over zijn moord.
De 17-jarige zwarte Jano zegt tegen zijn vrienden dat hij
wel iets geleerd heeft in Wriezen.
Zijn moeder maakt hem ’s ochtends wakker omdat hij naar zijn
stage als schilder moet.
In de zomer blijkt hij zijn stage vaarwel te hebben gezegd
omdat hij naar zijn gevoel uitgebuit werd.
De twee nog vrije jongens krijgen allebei een relatie en
vervolgens, net als Marcel en Julia, ook een kind. Jano ontmoet Paula op een
feestje en maakt haar al gauw zwanger. De twee hebben een kamer en ruziën over
de kosten van een wasmachine. Jano informeert naar een groter appartement en
dealt drugs, hetgeen represailles uitlokt waarbij hun kamer vernield wordt. Later
wordt Jano gezocht door de politie en niet lang daarna vernemen we van Paula
dat hij weer in de cel zit.
Imo heeft de minderjarige Steffi zwanger gemaakt en haar
meegenomen naar zijn fraai gerenoveerde nestje. Helaas krijgt hij ruzie met een
mevrouw van de jeugdzorg die langskwam. Hij is duidelijk machteloos als hun
kind in een inrichting wordt geplaatst, krijgt stress waardoor het stel akkoord
gaat met adoptie.
Marcel wil dat de zwangere Julia minder rookt. Als het kind
er is, wil Marcel niet dat het wordt gefilmd om de privacy te bewaren. Iemand
die aan zijn kind zit, krijgt met hem te maken, zegt hij dreigend. Julia hoopt
dat Marcel werk vindt, maar verder is ze tevreden met haar leven zegt ze, stug
rokend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten