Pleidooi voor andere wetgeving ten aanzien van prostitutie.
Als het over vrouwenhandel gaat moet ik meteen denken aan de
film Sex traffic
(2004) van David Yates, waarin die een zeer aangrijpend beeld schetst van de
zusjes Visinescu die uit Moldavië naar Londen worden gesmokkeld, zogenaamd om
daar als hostessen te gaan werken. Ook het boek Zonder moeder (2004) van
Karina Schaapman geeft een duidelijk beeld van de manier waarop een kwetsbaar meisje
ongemerkt in de prostitutie terecht komt.
In haar nieuwe boek Vrouwen te koop klaagt Maria
Genova in een uitzending van omroep Max de huidige wetgeving op het gebied van
de prostitutie aan. Het aantal slachtoffers van pooiers en loverboys is veel
groter dan we denken. Zeventig procent van de prostitueés werkt gedwongen in de
prostitutie, wordt misleid door mooie verhalen en heeft geen vertrouwen in de
hulpverlening.
Men denkt dat men geen slachtoffer is, maar een
liefdesverhouding heeft met de pooier, die de vrouw niet ziet als zijn
toekomstige echtgenote, maar als een winstobject. Maria schreef eerder het boek
De man is stoer, de vrouw een hoer. Na de eerste verhalen van
slachtoffers realiseerde ze zich hoe groot het probleem was. Uit de mails die
ze ontving kwam een beerput met heftige reacties omhoog. Maria vertelt dat het
altijd nog erger kan, tot gedwongen abortussen aan toe, waarbij de handelend
gynaecoloog een zwangere vrouw, die zich bedenkt, weigert zijn behandeling te
stoppen om dat ze al een injectie heeft gehad.
Onder de slachtoffers zijn veel minderjarige meisjes van
veertien en vijftien jaar, die soms al enkele jaren in de prostitutie werken.
Uit hun verhalen spreken trauma’s. Maria leest een fragment voor uit haar
nieuwe boek waarin een jonge vrouw zegt dat rijke zakenmensen geld haar vroegen
om hen pappie te noemen en zich nog jonger te kleden dan ze al was. Het gaat
daarbij niet om eenzame viezeriken maar om keurige getrouwde mannen.
Maria vond het soms moeilijk om al die reacties te krijgen,
maar ook moeilijk om de vrouwen te vragen om terug te bellen op een moment dat
haar beter uitkwam. Ze wil hun verhalen graag in de openbaarheid brengen omdat
wij denken dat het, op enkele incidenten na, wel meevalt. We zien glimlachende
meisjes achter de ramen en begrijpen niet dat we een maffia gelegaliseerd
hebben die vrouwen ronselt uit Oost-Europa en Nigeria.
Maria sprak met een negentienjarige dochter van een
politieman uit Deventer. Ze komt uit een goed gezin, dus het zijn niet alleen
domme blondjes die erin tuinen. Ieder onzeker meisje kan het overkomen. Dit
meisje stuurde haar een slachtofferverklaring, waarin ze schrijft dat ze pas na
drie jaar begreep dat haar lichaam een gokmachine was met drie verschillende
openingen waar geld uit kwam. Ze had een blinde liefde voor haar vriend en nu
heeft ze black-outs tijdens gesprekken. Maria zegt dat dit meisje inmiddels
niet meer in de prostitutie werkt. Ze heeft wel de rechtszaak verloren op grond
van procedurele fouten.
‘Waarom heeft zij wel aangifte gedaan?’ vraagt de interviewster.
‘Ze besefte pas na drie jaar wat er met haar was gebeurd.
Bij een ander viel het kwartje pas na zes jaar, toen ze werd gevraagd te
getuigen tegen een andere pooier en zich opeens realiseerde dat dat verhaal ook
het verhaal van haarzelf was.
‘Wat motiveert je?’
‘Ik ben niet van plan hier nog eens over te schrijven, maar
ik ben verontwaardigd dat zoiets in een land als Nederland kan bestaan. Pooiers
genieten privacy, slachtoffers hebben geen bescherming. De politiek gaat door
dit boek hopelijk anders tegen prostitutie aankijken. Je ziet aan de verhalen
wat er allemaal misgaat.’
‘Wat moet er gebeuren?’
‘Pooiers moeten onder toezicht gesteld worden en er moet
voorlichting komen voor meisjes en buitenlandse vrouwen.’
Maria waarschuwt meisjes ervoor voorzichtig te zijn op
Facebook en Hyves.
Bron: Radio 1, Omroep Max, Twee Dingen, 28 september 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten