George Sluizer (1932) kijkt uit op de haven van Nice,
vanwaar familieleden in 1942 naar Indië voeren en daar in een Jappenkamp
overleden. Zijn vader ging niet mee. Hij wilde vechten tegen de Duitsers. In
Mexico werd Sluizer gegrepen door de Palestijnse zaak. Hij maakte vanaf 1974
uit woede over de Israëlische bezetting van Palestina drie documentaires van
twee Palestijnse families, die al veertig jaar in Libanon wonen. De familie
Hammad woonde met tien kinderen in Ramallah, de familie Jadda in een flat in
Beirut. Hij bouwde een hechte band met de families op. In Homeland blikt
hij met hen terug. Het had niet veel gescheeld of het was er niet meer van
gekomen. Twee jaar geleden werd Sluizer getroffen door een slagaderbreuk.
Inmiddels loopt hij op krukken en zit hij in een rolstoel, die geduwd wordt
door de onafscheidelijke Fred.
Sluizer ontmoet vader Hammad (92, zie foto), die zichtbaar ontroerd is
en huilt als over een verloren zoon. Sluizer zelf zegt dat hij ook ontroerd is,
maar dat zijn ogen niet huilen. In 1948 moest men alles achterlaten en ging men
naar vluchtelingenkampen. Op beelden uit 1974 zien we de man met schapen rond
het huis terwijl zijn vrouw de vloer aanveegt. Sluizer sliep in hun huis met
een Kalasnikov in bed. Dochter Suad vertaalt het gesprek. Haar moeder mocht
ooit Israël niet in om haar vroegere dorp te bezoeken, waarop Sluizer haar mee
smokkelde. Hij stond oog in oog met Sharon die hem doorliet maar voor de lol
twee Palestijnse kinderen doodschoot. Haar moeder overleed aan shellshock
vanwege de vele bombardementen. Suad is inmiddels zelf grootmoeder geworden van
een Russische zoon die ze alleen nog op de foto heeft gezien.
Saddda, een andere dochter, wilde in 1974 electro-ingenieur
worden, maar mocht niet naar Rome om daar te studeren. Ze zag de toekomst als
een route naar de overwinning. In 1977 dacht ze daar nog hetzelfde over, maar
in 2010 ziet ze de toekomst somber in.
Zoon Khaled verliet in 1982 zijn familie, bang om
gearresteerd te worden. Hij stierf door een ziekte in 1994. Isham is
sportleraar geworden. Toen ze in 1978 hun wapens moesten inleveren, vreesde hij
dat ze afgeslacht zouden worden. Aduan zag het in 1974 als zijn plicht zijn familie
te helpen. In 1978 trouwde hij met een Francaise. Zijn vrouw voelde zich
opgesloten in het kamp. In 1982 werd hij in Parijs vermoord door Palestijnse
hardliners. In 2010 huilt zijn vrouw bij zijn graf.
Sluizer is in Colombia bij Imad, de zoon van de familie
Jadda die daar ambassadeur voor de Palestijnen is. In 1974 interviewde Sluizer
hem. Imad zei dat hij geen terrorist was, maar een Palestijns
vrijheidsstrijder. Sluizer vraagt hem nu of die term nog van toepassing is.
Imad bevestigt dat volmondig. Vrijheid is als gras dat vrij is om te groeien.
Zijn moeder wil het liefst in Haifa sterven.
Sluizer is bij een huisuitzetting in Oost-Jerusalem en wil
praten met een Israëlier. Die wil echter niets zeggen. Zeker niet als Sluizer
hem toevoegt dat the most oppressed become the oppressors. Later staat een
vrouw hem wel te woord, maar zinnig wordt het gesprek niet. De joden willen
meer mensen in het gebied om hun greep te verstevigen. Een Palestijnse
bouwvakker vindt het pijnlijk om te bouwen voor Israël, maar moet ook eten. Hij
staat niet achter Abbas, want Israël wil geen vrede, zegt hij.
Sluizer vertelt over joodse olijfboeren die in vroeger
tijden islamiet werden, omdat ze dan minder belasting hoefden te betalen. Hij
concludeert daaruit dat Palestijnen tegenwoordig tegen Palestijnen vechten en
joden tegen joden.
De documentaire staat bol van de verzetspoëzie en Sluizer
citeert weinig vleiende uitspraken van Israëlische haviken als Moshe Dayan en
Sharon. Sluizer maakt uit de uitspraken op dat Israël geen vrede wil en niet
mee zal werken aan een twee-staten oplossing. ‘No power on earth can stop an oppressed people
determined to win their freedom,’ luidt zijn naschrift, ontleend aan Nelson
Mandela. Sluizer oogt nog net zo boos als in 1974. Of woede een oplossing
naderbij brengt is de vraag. Vandaag dient Abbas een aanvraag in voor
toetreding van Palestina in de VN. Obama heeft het voorstel al bij voorhand van
de hand gewezen.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten