Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 30 september 2011

Theaterrecensie: Rosemary’s baby, door pFors, 29 september 2011


Nauwelijks eer aan te behalen na verfilming door Polanski.

Er bestaat een grote uitwisseling tussen verschillende kunstvormen: boeken worden verfilmd of voor het toneel bewerkt. Dit is ook het geval met Rosemary’s baby . De bestseller van Ira Levin uit 1967 werd al een jaar later verfilmd door Roman Polanski met Mia Farrow als de getormenteerde zwangere vrouw in de hoofdrol. Met die beelden nog scherp in het achterhoofd vroeg ik me af hoe daar nog met een toneelstuk tegen op te boksen is, maar pFors, een nieuw theaterplatform in Haarlem, doet een poging.

De effecten die in de film gemakkelijker de suspence opwekken worden ook in de bovenzaal van de Stadsschouwburg uitgeprobeerd: felrode lichten aan de zijkanten van het brede toneel en repeterende metalen klanken geven een voorschotje op het komende onheil. Dat wordt nog versterkt door de naïeve instelling van het jonge stel Woodhouse dat een gesplitst appartement betrekt in de oude Havikshorst. Vooral Rosemary is meteen verkocht. Ze ziet grote mogelijkheden om daar een gezinnetje te stichten. Haar man Guy, een aankomend toneelspeler, is wat aarzelend. Hij moet nog zien dat hij aan de bak komt, maar Roos wuift zijn twijfels weg. Het komt allemaal goed.

Het jonge stel wordt meteen al belaagd door de oudere buren Minnie en Roman Castevet, die de vorige eigenaresse hebben gekend die daar is overleden en zelf een drugsverslaafd meisje onder hun hoede hebben gehad, met wie het ook slecht is afgelopen. Vooral de nieuwsgierige Minnie zet meteen haar voet tussen de deur van haar nieuwe buren. Guy, die inmiddels een rol heeft gekregen van een collega die plots blind is geworden, vindt dat prima. Een beetje gezelschap kan geen kwaad.

Het is mooi zoals de vier personen vanuit de achtergrond steeds naar voren springen om hun eigen of een andere rol op zich te nemen. Dat geeft veel vaart aan het stuk, dat af en toe aan niet al te belangwekkende dialoogjes dreigt te bezwijken. De video boven het toneel met daarop de angstige blikken van Roos geeft een grotere intensiteit die nu eenmaal op het toneel moeilijker is over te brengen.

Marijtje Overduin draagt het stuk met overtuigend spel. Mooi wordt door haar de conceptie van Rosemary’s baby verbeeld, bovenop de tafel en haar woede-uitbarsting aan het eind is een verademing. Roos is temidden van al die discutabele personen tenminste iemand met een hart, al laat ze zich vaak overhalen door haar man Guy om zich aan te passen, bijvoorbeeld om toch maar de kruidendrank te slikken die Minnie voor haar bereidt op verzoek van de onbetrouwbare gynaecoloog Abraham Sapirstein. Guy zelf zit tussen twee vuren in. Hij houdt van zijn vrouw maar wil ook het contact met de buitenwereld, dat steeds meer uit een satanisch net gaat bestaan, goed houden.

Ik vraag me af of de keuze van dit stuk, dat het toch vooral moet hebben van de suspence, gelukkig is geweest. Omdat de personages zich nauwelijks ontwikkelen, valt er op het relationele gebied niet zo veel te verhapstukken. Alles verloopt zoals verwacht: Roos zit steeds meer in de verdrukking, haar man is onschadelijk gemaakt en de boze wereld kan zijn gang gaan. Volwassenen, die een beetje door de hekserij heen kijken, worden toch wat teleurgesteld. Dat gold al voor de film van Polanski en dus helemaal voor deze theaterproductie. Jammer voor alle goede bedoelingen. Wellicht leent Una giornata particolare zich beter voor een theatervertolking. 







Geen opmerkingen:

Een reactie posten