Veel dreiging, maar weinig schade.
Het is een mooi beeld van een verantwoordelijke vader: de Amerikaanse universiteitsdocent Joe, die zijn jongste dochter Mary geruststelt na een nachtmerrie over haar pas verongelukte moeder. Dit speelt zich af in Genua, waar Joe met zijn twee dochters voor een jaar naar toe gegaan zijn op uitnodiging van Barbara, een oud studiegenoot. Hij heeft bedacht dat hij goed zou zijn om een tijdje weg te zijn uit Chicago. Dat idee blijkt, ondanks het plezier dat Joe in het lesgeven heeft en de gelukkige uren die ze aan het strand doorbrengen, niet helemaal juist. Joe vergeet om met zijn dochters te praten over hun moeder of beter gezegd: hij weet niet hoe hij daarover moet beginnen. Mary voelt zich schuldig over haar dood en de knappe puber Kelly (zie foto) gaat de hort op zo gauw ze maar kan. Verschillende keren leest Joe in een boek (waarschijnlijk met gedichten) terwijl hij wacht op Kelly. Als ze thuis komt verdwijnt ze meteen naar haar slaapkamer. Normaal gedrag van een pubermeisje. Net zo normaal als de vertwijfeling bij Joe over de manier hoe hij haar kan benaderen.
De film opent met de autorit met de moeder, , een begenadigd pianiste, aan het stuur die zich op vrolijke wijze bemoeit met de dochters die een spelletje kleur van passerende auto raden doen. Ze komen over als een gelukkig gezinnetje, ware het niet dat de muziek, die zoals vaker zal gebeuren, veel dreiging aangeeft. De rit eindigt inderdaad noodlottig voor de moeder.
De stad Genua wordt met romantische pianoklanken vanuit het vliegtuig en vervolgens tijdens een rondleiding door Barbara door de binnenstad in beeld gebracht, maar al gauw heerst dezelfde dreiging als in de auto. Na pianoles vinden de zusjes met moeite de weg naar huis terug. Fraai zijn de opnamen van de hoge nauwe en donkere stegen waar de meisjes doorheen moeten. De spanning zet zich door tijdens de escapades van Kelly die meteen al een vriendengroep heeft gevonden, achter op de brommer hangplekken bezoekt en jointjes rookt. Als kijker vrees je dat ze gaat verongelukken of dat haar iets wordt aangedaan.
Door de eigenwijsheid van Kelly vertroebelt de verstandhouding met Mary. Winterbottom brengt hun verwijdering fraai in beeld. De treurnis is voelbaar en schrijnend. Mary voelt zich schuldig over de dood van haar moeder, wordt nog vaak in bed door haar toegesproken, ziet haar vaak in de straten van Genua en wil het liefste bij haar zijn. Het is best mogelijk dat Kelly boos is op Mary over de dood van haar moeder, maar dat wordt niet uitgesproken. De film draait om de ongemakkelijke stilte na het overlijden, de moeite die het ons in het Westen kost om vorm te geven aan verlies omdat rituelen ons niet ter beschikking staan.
De dreiging zet zich voort na de kortstondige verdwijning van Mary en neemt op het eind alleen maar toe als Mary aangetrokken door haar moeder in het drukke verkeer dreigt te verongelukken. Ook Kelly, die zonder helm achterop een brommertje op weg naar huis gaat, en haar plots ziet aan de rand van een drukke weg, zou kunnen omkomen. De kijker ziet al vergelijkingen met de dood van de moeder, maar uiteindelijk blijft het incident zonder gevolgen en vraagt de kijker zich af waar hij zich druk over heeft gemaakt en wat nou eigenlijk de strekking van de film is, behalve de esthetisch fraaie beelden en een verhoging van de adrenalinespiegel. De vorige film van de zeer productieve Winterbottom, het docudrama The road to Guantanamo (2006), over een Pakistaan die naar een bruiloft Engeland wil maar opgepakt wordt en beschuldigd van terrorisme, had toch veel meer inhoud.
Helaas film op TV gemist. Alleen al vanwege de mooie stad Genua had ik het willen zien, en dan heb ik het nog niet eens over Winterbottom.
BeantwoordenVerwijderen