War on
drugs een Holocaust in slow motion.
The house I live in
gaat over de oorlog tegen drugs die op 17 juni 1971 door Richard Nixon in de
Verenigde Staten werd ingezet en die nog altijd niet ten einde is. De hoeveelheid
drugs is alleen maar toegenomen. Het gaat ook niet om drugs, betoogt Eugene Jarecki,
maar om uitsluiting van bevolkingsgroepen.
Jarecki brengt ook zijn persoonlijke ervaring in. In zijn
jeugd werd hij verzorgd door een tweede moeder die toevallig Nannie heette.
Deze Nannie Jeter woonde met haar gezin in New Haven en ging met de welgestelde
Jarecki’s mee naar New York. Haar eigen kinderen liet ze achter. Die raakten
aan de drugs. Een van haar zoons overleed, iets waar ze nog altijd veel
verdriet van heeft. Na de inauguratie van Obama in 2008 is ze in de politiek
gegaan om zich te laten horen.
Jarecki filmt door de hele Verenigde Staten heen. Hij
spreekt met agenten, cipiers en gevangenen. Elke misdaad is volgens een
politieman te herleiden tot drugs. In de gevangenissen zijn de zwarten
oververtegenwoordigd. Zij vormen de helft van de twee miljoen gedetineerden. Hun
kinderen hebben een grote kans ook in de gevangenis terecht te komen. Voor de
armen in stadswijken zonder vooruitzichten is de drugshandel een rationele
keuze. Gevangene Maurice groeide op in slechte levensomstandigheden, maar kon
niet rekenen op verzachtende omstandigheden. Ook de rechter was gebonden aan ingestelde
minimumstraffen. Personen die hun straf hebben uitgezeten, kunnen vanwege hun
strafblad geen baan krijgen of een huis, zodat ze in een vicieuze cirkel
belanden.
In de tijd van Nixon was de strijd tegen drugs nog gericht
op behandeling, maar na zijn toespraak werden de drugswetten in de staten strenger
en kwam het accent meer te liggen op misdaadbestrijding met narcoticabrigades. Die
krijgen meer salaris naarmate ze meer drugshandelaren arresteren dus worden er
veel meer handelaren dan criminelen opgepakt. Zelfs een strenge politieman
vindt de harde taal van policiti eerder een soundbite die hun populariteit moet
vergroten dan een werkelijke oplossing.
Jarecki stelt in een betoog, gebaseerd op Foucault, dat de War
on drugs vooral bedoeld is om bevolkingsgroepen te criminaliseren. Dat
begon al met de opium rokende Chinezen in Californië die banen van blanken
inpikten, daarna waren het de zwarten met hun cocaïne en de Mexicanen met hun
marihuana. Nannie Jeter kwam uit Virginia maar ze verhuisde vanwege privé
omstandigheden naar Connecticut omdat ze daar een beter leven verwachtte. De
zwarten kwamen echter in getto’s terecht. Toen de industrie zich buiten de
steden ging vestigen en de werkloosheid toenam ontstond een illegale economie.
Later vormde crack, een vorm van cocaïne, de rechtvaardiging
om binnen te vallen in huizen van zwarten. De handel in crack werd veel
zwaarder bestraft dan die van cocaïne die door de blanken werd gebruikt. In de
jaren negentig verschoof de strijd van crack naar methamfetamine. Gebruikers, die
vaak blank en werkloos waren, werden verguisd. Het kapitalisme is kleurenblind
als het gaat om het criminaliseren van bevolkingsgroepen. Net als in de Tweede
Wereldoorlog worden er eerst zondebokken aangewezen, die worden uitgesloten,
opgesloten en vernietigd. Een crack gevangene die tot levenslang veroordeeld is
spreekt van een langzame doodstraf. De War
on drugs is een Holocaust in slow motion, tegenwoordig niet meer op ras
maar op klasse gebaseerd.
Carl Hart is een zwarte intellectueel met een
drugsachtergrond die inmiddels lesgeeft aan de universiteit en allerlei valse veronderstellingen
over de War on drugs doorprikt. Er zijn
veel groeperingen die baat hebben bij het huidige systeem, dat zijn eigen
dynamiek kent. Het verschaft werk aan velen, denk alleen al aan wapenhandelaren.
Gelukkig gaan er de laatste tijd geluiden op om de War on drugs te beëindigen en meer te
doen aan preventie, maar de politieke infrastructuur is nauw verbonden met het huidige
systeem zodat de status quo niet snel zal veranderen.
Hier
de trailer van deze documentaire die afgelopen weekend nog op het Glastonbury popfestival
werd vertoond. Meer info op www.the houseilivein.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten