Inkijkje in het leven van mensen die het niet getroffen
hebben
De onplaatsbaren werd
in opdracht van RTV Rijnmond gemaakt. Als ik het goed begrijp zijn in de
documentaire enkele afleveringen samengevoegd. Centraal staan Spijker en Dick,
twee junks die in het Rotterdamse project Jobs
score zijn tewerkgesteld. Iedere dag gaan ze gewapend met een vuilprikker
en een vuilniszak de wijk in. Ze hebben een tegengesteld karakter, de een reageert
angstig en is in zichzelf gekeerd, de ander is agressief en op zichzelf gericht.
De camera volgt om te beginnen een plastic zak die in de
wind door een Rotterdamse wijk waait en wordt opgevangen door Spijker, een al
wat oudere man met een dikke baard en veel praatjes. Hij denkt dat ie heel veel
kan. Hij zegt tegen een maat dat hij elk muziekinstrument weet te bespelen, al
kent hij geen akkoorden. Hij is onrustig, heeft een blowtje of een rustgevend
pilletje nodig en krijgt dat ook van zijn werkleider. Hij spoelt de pillen weg
met een slok water en is daarna opgetogen. Hij slaapt zeven dagen in de week
bij het Leger des Heils. De regelmaat doet hem goed. Geldgebrek vindt hij
vervelend. Dan moet hij weggegooide jointjes van straat halen.
Hij haalt een step uit de struiken en inspecteert die op
gebreken. Waarschijnlijk is die van een verwend meisje geweest die liever een
fiets wilde. Als hij de step zou terugbezorgen zou ze nog boos zijn ook. Hij
kan hem wel gebruiken om zijn spullen aan te hangen, al gaat dat niet
gemakkelijk. Af en toe moet hij naar de supermarkt om de keel te smeren. Bier
helpt heel goed tegen een zere keel. Eigenlijk mag het niet. Want dan zouden
anderen ook kunnen gaan chinezen.
Als hij alleen is gaat hij heel hard aan het werk en maakt
dan te veel schoon, zodat hij zich de volgende dag verveelt. Een houten container
zou geschikt zijn als slaapplaats, maar er moeten er geen twintig moeten staan
want dan wordt het een bende.
Als jongen wilde hij zijn ouders vermoorden omdat ze hem
sloegen. Nadat zijn oudere broer was weggelopen, hield zijn vader zich in. Laatst
logeerde hij vanwege kraakproblemen bij zijn ouders logeerde. Zijn vader betuigde
spijt. Spijker begreep hem want hij lijkt op zijn vader. Zijn moeder is de bron
van alle kwaad.
Officieel is hij nog getrouwd. Met een Duitse die in de tijd
van de Muur uit de DDR vluchtte. Hij wilde haar helpen. Zelf zou hij geen
kinderen op deze gemene wereld zetten, maar hij wil ze later willen adopteren,
ook dieren en ouderen, allen samen in een groot huis in een bos en dan subsidie
innen, maar eerst moet hij zichzelf adopteren.
De treurnis van het leven komt er op het eind uit. Hij vindt
dat alles vies blijft, wat hij ook doet. Het leven is uitzichtsloos. Het is een
vieze wereld en een rot leven.
Dick lijkt op Herman Brood. In een pdf over dit project las
ik dat hij diens bodyguard is geweest. Als hij door de telefoon hoort dat hij
ergens naar toe moet waar het een rotzooi is, roept hij zijn maat en beent er
plichtsgetrouw heen. De plek is echter schoon. Hij reageert wat radeloos en
hoort later van collega’s van de stadsreiniging dat zij al opgeruimd hebben.
Hij toont de strip medicijnen die hij moet slikken om niet
psychotisch te worden en hem van de alcohol en de heroïne af te helpen.
Hij praat in op een 42 jarige buitenlander die probeert te
overleven. Dick vindt dat niemand onder bruggen moet slapen, dat de man
geholpen moet worden en dat hijzelf de juiste contactpersoon is. Door zijn
opgekropte woede wordt hij later geschorst. Hij gaat naar de baas en zegt dat
hij de laatste tijd te weinig mensen om hem heen had maar bindt in als die zegt
dat hij minder moet drinken.
Hij is inmiddels vijftig jaar oud en kan zich van zijn
verleden weinig meer heugen. Dat is een zwart gat. Bij het opstaan voelt hij
zich al naar.
Hij vertelt op een christelijke middelbare school in Harderwijk
dat ze thuis met zijn vijftienen waren en dat hij zijn alcoholistische stiefvader
op dertienjarige leeftijd vermoordde. Hij zat vanwege andere moorden vijftien
jaar in de gevangenis, maar heeft nergens spijt van. De leerlingen kijken
geschokt. De leraar bidt tenslotte dat zijn lot hen gespaard mag blijven. Dick
ziet het als de kroon op zijn werk als hij maar één leerling van het slechte
pad af kan houden.
Een hulpverleenster die met hem praat over een korte opname
vanwege zijn alcoholgebruik wil dat hij zijn zonnebril
afzet. Ze wil zijn ogen zien. De baas vertelt dat Dick de medicijnen die hij
moest slikken doorverkocht. Omdat hij anderen lastig viel werd hij weggestuurd.
Het nummer Knocking on
heavens door wordt tussendoor gespeeld. De pijn van de junks wordt knap
voelbaar gemaakt. Wat dat betreft had Blowing
in the wind er ook nog wel achteraan gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten