Verlatenheid en onbereikbaarheid zolang men zichzelf niet
kent
De jonge geluidsman Xiao Tang uit Taipei treft het niet. Zijn
werkgever heeft hem niet meer nodig voor de film die zij aan het opnemen zijn en
zijn vriendin heeft het na vijf jaar uitgemaakt omdat ze wel eens wat anders wilde.
Hij besluit naar Taitung in het oosten van Taiwan te trekken om, onder de titel
De klank van Formosa, geluidsopnames
te maken, die haar mogelijk weer voor hem zullen winnen. Met zijn grote
microfoon zit hij aan zee en neemt het geluid van de branding op. De opnames
komen echter niet bij zijn oude vriendin terecht maar bij Xiao Yun, die in het appartement
woont waar eerder de vriendin van Xiao Tang woonde. Yun een moeilijke relatie
met een getrouwde man en een saaie kantoorbaan, waardoor ze regelmatig de whiskyfles
aan haar mond zet. Ze opent een tape, raakt geboeid door de geluiden die ze
steeds vaker opzet. Ze loopt ten slotte weg van haar werk om de geluidsman te
achterhalen.
Een tweede verhaallijn wordt gevormd door een psychiater die
geen gelukkig huwelijk heeft, een prostituee bezoekt en met haar een rollenspel
doet omdat ze ontevreden is. Zij moet de klant spelen, dan neemt hij de rol van
de prostituee op zich. Later zien we hem in zijn spreekkamer met een jonge
vrouw die heftige seks had met haar man die haar verliet voor een ander. Ze is
in paniek, weet hij, maar zelf is hij net zo goed aan het eind van zijn latijn.
Hij besluit op zoek te gaan naar een oude geliefde van hem die in Taitung moet
wonen.
De kijker kent niet alle informatie en uitgelegd wordt er
gelukkig niets. Het zijn stukjes van de puzzel die langzaam ingevuld wordt. In een
belangrijk moment in de film verblijft Xiao Tang in een hotel en vraagt aan de
eigenaresse of zij nog interessante geluiden in de omgeving weet. Ze vertelt
over een bos waar eekhoorns elkaar achterna zitten. Xiao valt daar in slaap en
hoort op de tape over een beroving van een toerist bij hem in het hotel. Hij
plaatst in die kamer een microfoon en weet op die manier de overvallers af te
schrikken. De toerist blijkt de psychiater te zijn. Samen reizen ze verder, op
zoek naar diens vroegere geliefde die drie jaar daarvoor getrouwd is en hem toen
een uitnodiging stuurde, maar die op het aangegeven adres echter onvindbaar
blijkt.
Mooi zijn de vaak wat trage beelden van het landelijke Taiwan,
waar Xiao Tang door heen trekt, later in zijn auto met de psychiater en dat ook
mooi in beeld komt door Xiao Yun die er op haar brommer door heen rijdt.
De absurdistische trekjes geven de film karakter, zoals de
scène waarin de psychiater, na het afscheid van Xiao Tang, een duikpak vindt dat
aan een reling van de boulevard hangt, dat aantrekt en over het fietspad verder
gaat, met zijn armen de schoolslag makend en met zijn zwemvliezen klapperend op
het wegdek terwijl hij hoorbaar door de snorkel ademt (zie foto).
Op het eind van de film zijn Tang en Yun elkaar op haar
strand zo dicht genaderd dat ze in één shot te vangen zijn, maar bij elkaar
komen gebeurt gelukkig niet. Daarmee wordt The
most distant course een boeiende film over onbereikbaarheid als men niet op
dezelfde golflengte zit. Deze waarschuwing wordt in een lied op het eind van de
film nog eens duidelijk ingepeperd: men heeft een lange weg te gaan om bij zich
zelf en daarmee tot de ander te komen.
Hier
de trailer van deze eerste lange film van de Taiwanees Jing-Jie Lin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten