Wetenschappelijk ingestelde filmmaakster geconfronteerd met verontrustende
dromen
In de documentaire Gevaarlijke
dromen die in het Engels The edge of
dreaming heet, onderzoekt de Britse filmmaakster Amy Hardie, moeder van
drie kinderen, een aantal verontrustende dromen die ze kreeg. Ze maakt
gewoonlijk wetenschappelijke documentaires en is helemaal niet zweverig. Dat
maakt haar benadering zeer de moeite waard.
Ze begint ermee te zegen dat, terugkijkend, haar
achtenveertigste levensjaar (ik moet eigenlijk zeggen haar negenenveertigste
levensjaar, rs.) het vreemdste jaar van haar leven was. Dat begon met een
stormachtige winteravond waarin de stroom uitviel. Ze droomde dat haar paard
George dood ging. Ze werd wakker met trillende handen en ging bij het beest
kijken. Dat was inderdaad dood. Achteraf bleek door een hartstilstand.
Een volgende droom was nog verontrustender. Haar voormalige,
overleden man Arthur met wie ze haar oudste zoon Eli kreeg, zegt haar dat ze
dit levensjaar nog zal sterven. In tijdsperioden van de seizoenen vertelt
Hardie, die in december jarig is, hoe dat jaar verliep.
In de lente is er nog weinig aan de hand. Ze vertelt niet
over haar droom op haar werk en tegen haar dochters. Haar oudste zoon Eli licht
ze wel in. Hij meent, net als haar man Peter, die psychotherapeut is, dat de
droom niet echt is, maar Hardie voelt de angst groeien als paddenstoelen in het
donker. Haar dochter Nell praat ook al veel over de dood. Zelf denkt ze dat het
daarmee afgelopen is, al zeggen de natuurverschijnselen anders. Ze herinnert
zich de dood van haar moeder die zich langzaam terugtrok uit het leven. Ze
vergelijkt het zelf met haar geestestoestand tijdens het bevallen. Het is
vooral belangrijk niet in paniek te raken. Ze praat met haar vader die wel in
voortekenen gelooft en haar voorstelt om met iemand erover te praten. Hardie
wendt zich tot een professor die veel over dromen weet en vertelt dat ze een
functie hebben.
In de zomer filmt ze dagelijks haar kinderen zodat die
straks beelden van hun laatste tijd samen hebben. Ze raakt overwerkt en geniet ervan
om bij te komen in bed. Ze krijgt een derde droom die kort maar beslissend is,
waarin ze van haar paard valt en wegraakt.
Ze leest daarop veel over dromen. De voorstelling van Carl Jung
dat de dood zijn schaduw vooruitwerpt is niet bepaald geruststellend. Als ze
zes weken ziek is, gaat ze naar het ziekenhuis. De longfoto’s blijken niet goed
en er is meer onderzoek nodig. Men denkt aan longfibrose. De capaciteit van
haar longen gaat in ieder geval achteruit. Peter
verdringt zijn angst. Hardie maakt een testament op bij de notaris.
In de herfst bezoekt ze,
voordat ze niet meer mag vliegen, haar zus Gwen die kunstenaar is in New York.
Gwen heeft de as van hun moeder in een potje en voelt zich daardoor dichtbij
haar. Ze gelooft niet dat haar zus dit jaar nog doodgaat. Eenmaal thuis
raadpleegt Hardie een neuroloog, die denkt dat haar onbewuste de ziekte van
haar oude paard oppikte. Hij zegt dat we overschatten hoeveel invloed we op het
leven hebben. Met onze beperkte zintuigen weten we niet alles wat zich om ons
heen afspeelt.
In de winter raadpleegt
Hardie een vrouwelijke sjamaan uit Brazilië, die denkt dat ze haar droom kan
veranderen, maar haar op het hart drukt dat ze vooral niet bang moet zijn om
het contact met de geestenwereld aan te gaan. Dat is gemakkelijker gezegd dan
gedaan voor iemand die angstig van aard is. In een sessie wordt de banvloek
opgeheven. Met haar longen gaat het ook weer wat beter.
Hier
meer informatie en een trailer op de site van de VPRO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten