Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 1 augustus 2013

To Tulsa and Back - On tour with J. J. Cale (2005), documentaire van Jörg Bundschuh



Beschaafd, bescheiden én behind the beat

Vanwege diens recente overlijden op 72 jarige leeftijd zond de VPRO een portret uit van J. J. Cale (Tulsa, 1938). De zanger en songwriter bleef altijd liever op de achtergrond. Volgens een van zijn bandleden maakte hij een genereus gebaar naar filmmaker Jörg Bundschuh die bij hem aanklopte. Hij liet hem en zijn filmcrew toe in de bus en vertelde op 65 jarige leeftijd uitgebreid over zijn leven en zijn muziek.

Bundschuh opent zijn documentaire heel mooi met het nummer Mama don’t (1981) dat J.J. Cale tijdens een concert inzette en dat hij lang volhield met verwijzingen naar alle bandleden die volgens zijn moeder niet mee zouden mogen naar huis, zoals de drummer en de vrouwelijke gitarist, die dan ook meteen in beeld komen. Mama don’’t love gitarplaying round here, mama don’t allow no bass in this place.

Tussendoor zien we beelden van het landschap en de rock and roll-bus waarmee hij door de V.S. toert, inmiddels naar zijn geboorteplaats Tulsa in Oklahoma. Het centrum is verlaten. Cale gaat Cains’Ballroom binnen dat daar vanaf 1924 daar gevestigd is en waar men western swing muziek speelde. Eind jaren vijftig speelde Cale daar ook. Nu is hij weer terug voor een concert. 5 juli is vanaf nu J.J. Cale dag, roept de burgemeestersdochter bij het begin ervan.

Eric Clapton noemt Cale zijn inspiratiebron en J.J. zijn meest favoriete persoon, omdat hij iemand is van beschaving, iemand die een goede opvoeding heeft genoten. De Tulsa sound - iets tussen jazz en blues in - is uniek voor Cale. J.J. zelf zegt dat hij een zenuwenlijder is. Anders zou hij niet steeds rondreizen maar zich ergens terugtrekken.

Hij klopt op de deur van een ruime eengezinswoning in Noord Tulsa, maar die blijft gesloten zodat J.J. ons vanuit het tuinhek wijst op de indeling van het huis. Hij kwam niet uit een knuffelgezin maar had wel een goede relatie met zijn ouders. De muziek was voor hem geen baan, die ambieerde hij ook niet. Begin zestig vertrok hij naar Los Angeles waar veel gemusiceerd werd. Hij woonde in Hollywood en speelde in de Whisky a go go in het voorprogramma van Johnny Rivers (1942) onder de naam J.J. Cale, omdat er al een John Cale bestond. Omdat de verdiensten opgingen aan drank, drugs en vrouwen verkocht hij zijn gitaar, ondanks de goede tijd die hij had - en die zich in zijn hersenen vastzette. Hij ging terug naar Tulsa om daar een baantje aan te nemen tot Eric Clapton After midnight (1971) opnam. Samen toerden ze door Texas en traden op tijdens het Crossroads gitaarfestival in Dallas. Clapton was gespannen want de muziek van Cale had behoorlijk wat finesse terwijl hij zelf vooral luid speelde.

After midnight vergrootte de bekendheid van Cale. Hij vertelt dat het nummer achter de tel, laidback ofwel behind the beat gespeeld werd, zoals Billie Holliday zo goed kon. Clapton weet nog steeds niet hoe Cale dat doet. Cale bezit veel opname apparatuur en speelt mogelijk over elkaar heen af. Hij leerde de apparatuur te bedienen tijdens zijn dienstplicht in de luchtmacht. Een wapen dragen wilde hij niet. Ook wilde hij het nummer niet promoten door het in een televisieshow te playbacken. Hij was muzikant, geen acteur. Gevolg was dat het nummer alweer snel daalde in de hitlijsten. Het album Naturally (1972) werd geproduceerd door agent Audie Ashworth, die de familie in drukke tijden op de hoogte hield van het leven van hun zoon en broer. Na acht platen te hebben gemaakt in Nashville ging Cale terug naar de Westkust. Hij schrijft zelf zijn teksten, uit eigen ervaring of vanuit de ervaring van anderen, maar vanuit het leven. Hij gaat door met muziek maken tot hij doodgaat, al is het voor hemzelf. Ik hoop dat hij dat tot 26 juli j.l., zijn laatste dag, heeft kunnen doen.

Hier de teaser, hier een Youtube versie van Mama don’t. To Tulsa and Back is ook de titel van het dertiende studioalbum uit 2004.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten