Het beste uit twee culturen
Het is geen straf om Still walking ofwel Aruitemo,
Aruitemo van Koreeda (1962) een tweede keer te zien. De beelden in het
Japanse huis van de ouders Yokoyama, niet ver van de kust, zijn mooi, de
dialogen interessant en de ondertoon spannend. Ook zonder een duidelijk plot
kan een film boeiend zijn. Thema is de zorg voor de ouders in de toekomst en de
gevoelens ten opzichte van de oudste broer Junpei die overleden is.
De getrouwde dochter Chimani helpt haar moeder met het
bereiden van de maaltijd. Ze schilt een rettich en zegt dat haar man alleen van
fastfood houdt. Ze is met haar man en twee kinderen al aanwezig voor de
herdenking van het overlijden van haar broer, de oudste zoon van haar ouders.
Ze werpt op dat haar vader nog wel een pak melk kan gaan halen, maar haar
moeder zegt dat het niet gepast is dat een dokter met een boodschappentas over
straat gaat.
Tijdens de maaltijd in het ouderlijk huis gaat het over de
vrouw van broer Ryo. Haar eerste man is drie jaar geleden overleden. Ze is een
afdankertje. De nurkse vader heeft er geen goed woord voor over.
Ryo zit nog met zijn vrouw Yukari en zoon in de trein. Hij
wil het liefst dezelfde dag nog terug naar Tokio maar zijn vrouw heeft beloofd
dat ze blijven slapen. Hij drukt haar op het hart niets te zeggen over zijn
werkloosheid. Hij is restaurateur van schilderijen, maar kan moeilijk een baan
krijgen. Als ze eenmaal in het ouderlijk huis, hoog in de heuvels, zijn, ziet
Ryo de handgreep van het bad, dat niet voldoen. Zijn vader is al eens gevallen.
Zijn moeder heeft maistempura gemaakt en sushi bestelt.
Zijn vader houdt zich afzijdig. Hij treurt over Junpei die
hem zou opvolgen. Tegen hem was je aardiger, zegt Chamani tegen haar vader die
zich in zijn spreekkamer heeft teruggetrokken. Wat wil je worden? vraagt de man
als zijn kleinzoon geïnteresseerd naar de medicijnkast van zijn opa kijkt.
Pianostemmer, zegt die, omdat zijn vader dat wel eens doet. Dokter is een mooi
beroep, zegt opa. Ga ergens anders spelen, beveelt Ryo tegen zijn aangenomen
zoon. Tegen zijn vader zegt hij dat hij zijn zoon niet moet lastig vallen.
Op het kerkhof leggen ze bloemen neer. Een gele vlinder
symboliseert de ziel van Junpei. Op de terugweg vraagt moeder aan Ryo of ze nog
meer kinderen nemen. Ze wil liever niet dat Chimani en haar gezin bij haar
komen wonen. Als die naar huis toe zijn en ze weer aan tafel zitten, dit keer
aan de paling, vertelt zijn moeder dat ze ooit een lied had dat ze mooi vond.
Ze vraagt Ryo om het plaatje op te zetten. We lopen steeds verder en verder als
een bootje in de wind, luidt een deel van het refrein. Moeder vertelt dat ze
het haar man hoorde zingen toen hij bij een andere vrouw was. De vader kijkt
gekwetst en betrapt. Ook de vrouw heeft een favoriet maar dat houdt ze geheim.
‘Mensen zijn angstwekkend,’ zegt moeder.
In de film met rustige beelden ondersteund door rustige
gitaarklanken broeit het tussen de verschillende personen. Op de eerste plaats
tussen Ryo en zijn vader, maar ook tussen de familie en Yukari. Still
walking paart de schoonheid van Japanse gewoonten aan een westerse
psychologische inhoud. Daarin komt het beste van twee culturen samen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten