Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 29 augustus 2013

Filmrecensie: Still walking ofwel: Aruitemo, Aruitemo (2008), Hirokazu Koreeda



Het beste uit twee culturen

Het is geen straf om Still walking ofwel Aruitemo, Aruitemo van Koreeda (1962) een tweede keer te zien. De beelden in het Japanse huis van de ouders Yokoyama, niet ver van de kust, zijn mooi, de dialogen interessant en de ondertoon spannend. Ook zonder een duidelijk plot kan een film boeiend zijn. Thema is de zorg voor de ouders in de toekomst en de gevoelens ten opzichte van de oudste broer Junpei die overleden is.

De getrouwde dochter Chimani helpt haar moeder met het bereiden van de maaltijd. Ze schilt een rettich en zegt dat haar man alleen van fastfood houdt. Ze is met haar man en twee kinderen al aanwezig voor de herdenking van het overlijden van haar broer, de oudste zoon van haar ouders. Ze werpt op dat haar vader nog wel een pak melk kan gaan halen, maar haar moeder zegt dat het niet gepast is dat een dokter met een boodschappentas over straat gaat.

Tijdens de maaltijd in het ouderlijk huis gaat het over de vrouw van broer Ryo. Haar eerste man is drie jaar geleden overleden. Ze is een afdankertje. De nurkse vader heeft er geen goed woord voor over.

Ryo zit nog met zijn vrouw Yukari en zoon in de trein. Hij wil het liefst dezelfde dag nog terug naar Tokio maar zijn vrouw heeft beloofd dat ze blijven slapen. Hij drukt haar op het hart niets te zeggen over zijn werkloosheid. Hij is restaurateur van schilderijen, maar kan moeilijk een baan krijgen. Als ze eenmaal in het ouderlijk huis, hoog in de heuvels, zijn, ziet Ryo de handgreep van het bad, dat niet voldoen. Zijn vader is al eens gevallen. Zijn moeder heeft maistempura gemaakt en sushi bestelt.

Zijn vader houdt zich afzijdig. Hij treurt over Junpei die hem zou opvolgen. Tegen hem was je aardiger, zegt Chamani tegen haar vader die zich in zijn spreekkamer heeft teruggetrokken. Wat wil je worden? vraagt de man als zijn kleinzoon geïnteresseerd naar de medicijnkast van zijn opa kijkt. Pianostemmer, zegt die, omdat zijn vader dat wel eens doet. Dokter is een mooi beroep, zegt opa. Ga ergens anders spelen, beveelt Ryo tegen zijn aangenomen zoon. Tegen zijn vader zegt hij dat hij zijn zoon niet moet lastig vallen.

Op het kerkhof leggen ze bloemen neer. Een gele vlinder symboliseert de ziel van Junpei. Op de terugweg vraagt moeder aan Ryo of ze nog meer kinderen nemen. Ze wil liever niet dat Chimani en haar gezin bij haar komen wonen. Als die naar huis toe zijn en ze weer aan tafel zitten, dit keer aan de paling, vertelt zijn moeder dat ze ooit een lied had dat ze mooi vond. Ze vraagt Ryo om het plaatje op te zetten. We lopen steeds verder en verder als een bootje in de wind, luidt een deel van het refrein. Moeder vertelt dat ze het haar man hoorde zingen toen hij bij een andere vrouw was. De vader kijkt gekwetst en betrapt. Ook de vrouw heeft een favoriet maar dat houdt ze geheim. ‘Mensen zijn angstwekkend,’ zegt moeder.

In de film met rustige beelden ondersteund door rustige gitaarklanken broeit het tussen de verschillende personen. Op de eerste plaats tussen Ryo en zijn vader, maar ook tussen de familie en Yukari. Still walking paart de schoonheid van Japanse gewoonten aan een westerse psychologische inhoud. Daarin komt het beste van twee culturen samen.

Hier de trailer.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten