Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 27 augustus 2013

Filmrecensie: Bright Star (2009), Jane Campion



A thing of beauty is a joy for ever

We bevinden ons in Hampstead Village, Londen 1818. Vioolklanken en gedragen stemmen brengen ons in de sfeer. Aan de lijnen hangt bollende was. Fanny Brawne, een kleermaakster van 23 jaar oud, brengt met haar familie een bezoek aan de dichter Charles Brown. Ze geeft hem geen hand want ze ziet hem als een vijand. Ze begrijpt zijn gedichten niet, net zoals hij niets van kleermaken weet. John Keats is bij zijn zieke broer Tom. Fanny ziet hem later. Ze vindt John minder hautain dan zijn vriend Charles.

Haar jongere zus Toots, die met haar rode haar wel wat lijkt op de jonge Janet Frame in Angel at my table, haalt voor Fanny de bundel Endymion uit de boekwinkel met daarin de opening: A thing of beauty is a joy for ever. Its loveliness increases; it will never pass into nothingness; but still keep a bower quiet to us, and a sleep full of sweet dreams, and health and quiet breathing.

Op een bal spreken John en Fanny over de overeenkomsten tussen naaien en dichten. Er is hoop nodig en oefening om tot een resultaat te komen. Ze vond het begin van Endymion mooi maar houdt, anders dan John, meer van geestig.

Tom sterft als Fanny dansles heeft. Ze maakt een kussenovertrek voor op het doodsbed.
Keats vertrekt met Charles naar Schotland. Fanny wil graag dat hij met kerst langskomt, maar Charles zegt dat ze al een afspraak hebben. Charles wil Keats niet afstaan aan Fanny.
Er is sprake van een driehoeksverhouding. Keats is in de ban van de poëzie, maar wordt langzamerhand ook gegrepen door Fanny en Charles probeert hem tegen te houden.

Als de mannen weer terug zijn, krijgt Fanny poëzieles van John. John wantrouwt zijn gevoelens, vooral ten opzichte van vrouwen, vanaf zijn moeder al. Poëzie is meer dan begrip, probeert hij Fanny uit te leggen. De twee komen dichter bij elkaar. De moeder van Fanny ziet niets in een huwelijk met een arme dichter. Als Brown Fanny een Valentijnskaart stuurt voelt John zich gekwetst. Gevoelens zijn heilig voor hem, maar Fanny voelt zich door hem niet serieus genomen. Als Brown een huis koopt naast dat van Fanny, neemt de intimiteit tussen Fanny en John toe.

Tijdens een zomer die John en Charles op het eiland Wight doorbrengen, moet Fanny lang wachten op een brief. Is this love, vraagt ze zich af. Ze wordt heen en weer geslingerd als er wel een brief komt, maar John haar niet komt opzoeken, maar in Londen blijft. Ze wil het liefst de hand aan zichzelf slaan. Pas als John doodziek is, komt hij weer terug. Dokter Severn raadt hem aan naar Rome te gaan omdat het klimaat daar beter voor zijn longen is. We zijn toch niet geschapen om te lijden, verzucht Fanny. Ze voelt zich in een web.

Als ze later van Charles hoort dat John op 25 jarige leeftijd overleden is, knipt ze haar haren af en loopt ze weg, gevolgd door de dokter.   

Een esthetisch overtuigende film, zoals we wel van Jane Champion gewend zijn
De titel is naar een gedicht van John Keats (1975-1821).

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten