Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 10 augustus 2013

Cinema Jenin (2012), documentaire van Marcus Vetter



Vele moeilijkheden om een bioscoop in bezet gebied geopend te krijgen

De Duitse filmer Marcus Vetter ging in 2007 naar de stad Jenin op de Westoever om een portret te maken van Ismail, wiens zoon door een Israëlische scherpschutter werd gedood. De vader wil dat de kinderen in Jenin meer kansen krijgen op onderwijs. Vetter hoort over een oude bioscoop die tijdens de eerste intifada in 1987 gesloten werd. Entertainment was not done anymore. Vetter ziet het als een uitdaging om deze als sociaal trefpunt weer geopend te krijgen. Hij noemt zijn project the story of a dream. Zoals dat gaat met dromen, worden die niet klakkeloos werkelijkheid.

Vetter neemt de tolk Fakhri in de hand, die gestudeerd heeft maar daar niets mee doet.
Ze praten over mogelijke financiering door de steenrijke golfstaten, maar de schoonvader van Fakhri meent dat dat niets wordt. Deze wordrn door de Verenigde Staten afgeraden om geld te geven aan de Palestijnen. Daarom gaan ze naar Ramallah om met de minister van cultuur te praten. Vetter passeert een ellenlange file bij de grens maar wordt toegelaten omdat hij een Duits journalist is. De Palestijnse autoriteit steunt het project financieel, net als de Duitse overheid.

De eigenaren van het gebouw liggen dwars. Ze willen dat er winst gemaakt wordt. Omdat er geen contract is, komt er nog geen geld, maar men begint toch maar aan de renovatie die een half miljoen moet gaan kosten. Juliano, de beheerder van het Freedom Theatre in het vluchtelingenkamp, waarin opstandige Palestijnse jongeren rappen, vertelt dat er roddels rondgestrooid worden over het project. Men zou samenwerken met Israëliërs uit Tel Aviv. Juliano raadt aan dat ze moeten doen wat ze zeggen om het vertrouwen van de Palestijnse bevolking te winnen.

Als Israël in december 2009 de Gaza strook bombardeert, waarbij veel kinderen het slachtoffer worden, is voor Ismail de maat vol. Vrede is ver weg. Ondanks een overeenkomst met de eigenaren om tien jaar de exploitatie van het gebouw over te nemen, wil de vader enige tijd niet meer meewerken. Een andere tegenslag vormt een rechtszaak tegen Fakhri die in zijn huurappartement onderdak biedt aan Vetter. Fakhri geeft zijn schuld toe en betaalt een boete. Vetter en de anderen wijken uit naar een oud gebouw in de buurt van de bioscoop en het vluchtelingenkamp, dat ze opknappen tot een pension met veertig bedden. Een Duitse delegatie biedt zonnepanelen als cadeau aan.

Een roddel over het pension als zou men daar hasj gebruiken, leidt tot de instelling van een lokale commissie die toezicht moeten houden op de gang van zaken. Fakhri die eerst onder vuur lag, wordt vrijgesproken na zijn verdediging dat er onder de bevolking altijd tegenstanders van het project zullen zijn. Juliano komt aan met een sympathiserende joodse filmer die ook een opleiding wil starten. Fakhri vreest protesten. Juliano vindt dat men elkaar moet zien als kunstenaars en niet naar elkaars nationaliteit moet kijken. Opnieuw ontstaan er problemen rond het contract. Dit maal over donaties. Vetter wil doorzetten tot de opening van de bioscoop. Roger Waters komt langs om zijn steun uit te spreken, een Duitse operateur komt opleiden, jonge filmers zijn bezig om straks hun werk in de bioscoop te tonen. Ismail, die ook weer om het hoekje komt kijken, vindt dat er Israëliërs bij de opening moeten zijn, maar Juliano wil geen terroristen binnen hebben. Tijdens de montage van de documentaire wordt hij door twaalf kogels gedood, zo lezen we opeens op het scherm.

Met de nodige tijdsdruk komt het op 5 augustus 2010 tot een opening, waarbij tien Israëliërs aanwezig zijn. In de zaal wordt gediscussieerd of de bioscoop een sociaal of politiek project is. Jongeren van het Freedom Theatre willen hun wapens niet neerleggen, al zegt Vetter dat die niet nodig zijn. Hij is tevreden met het resultaat van zijn inspanningen en zegt dat het verder aan de inwoners van Jenin is om zorg te dragen voor de bioscoop. Hoewel de toekomst na de dood van Juliano onzeker was, draaide men toch twee films per dag.

Hier de trailer. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten