Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 13 augustus 2013

Welcome to the world (2012), documentaire van Brian hill


De geboorteloterij

In de informatie vooraf over deze Britse documentaire las ik over de impact die tijd, plaats en omstandigheden op onze geboorte heeft. Brian Hill heeft drie plaatsen uitgekozen om zijn vooronderstelling te staven: Sierra Leone, Cambodja en de Verenigde Staten. Ik verwachtte een Up-achtige vergelijking tussen kinderen uit die landen, maar kwam terecht in een promotiefilm van Artsen zonder Grenzen met veel nietsontziende beelden die de kijker doordringen van de noodzaak om mee te helpen de kindersterfte omlaag te brengen. Af en toe komen blokjes informatieve tekst in beeld met veel cijfers, bijvoorbeeld over het verschil in kindersterfte in verschillende landen in de wereld, waarin jaarlijks 130 miljoen kinderen het levenslicht zien en over de toegenomen kindersterfte in de Verenigde Staten. Nog net werd er geen gironummer in beeld gebracht.

In de gynaecologische kliniek in Sierra Leone is veel lijden. De 25-jarige Cadeta Milton overlijdt na de bevalling. Wie zorgt voor haar kinderen? De dertienjarige Marianne bevalt van een baby van 27 weken oud die slechts enkele minuten leeft. Met een taxi gaan de verzwakte Marianne en haar moeder over een hobbelige weg terug naar huis. De ellende lijkt uitgemeten om met cijfers het onrecht aan te tonen.

Natuurlijk zijn de problemen erg in Sierra Leone. Zoals een dokter, die werkzaam is in een van de weinige gynaecologische klinieken, stelde is het van belang dat de rijkdom in de wereld eerlijker verdeeld wordt zodat vrouwen in Afrika ook zorg krijgen tijdens de zwangerschap en de bevalling, maar daarmee werd de kijker wel een ander programma gepresenteerd dan verwacht werd.

Desondanks zijn de verschillende vrouwen en kinderen die gevolgd werden de moeite van het kijken waard, zoals de dakloze Starr die met haar gezin een camper kocht waarin ze niet mocht wonen. Vanwege haar zwangerschap komt ze met haar gezin terecht in een opvangcentrum voor dakloze zwangere vrouwen. Ze vindt hun kamer op een gevangeniscel lijken, maar ze is er toch blij mee. Een medewerker aan de opvang zegt dat de kloof tussen rijk en arm in de Verenigde staten enorm gegroeid is. De bevalling is een eindeloze zaak. De weeën komen aanvankelijk niet op gang. Het hele gezin is tenslotte blij met baby. Starr vindt bij het verlaten van de kliniek hun gezinssituatie niet hopeloos.

In Cambodja maken we kennis met de 12-jarige Pisey (zie foto) die zwerfafval verzamelt om voor zijn moeder Neang en hun geadopteerde zusje, die anders dood zou zijn gegaan, rijst te kunnen kopen. Hij vindt het heel erg dat zijn ouders gescheiden zijn. Neang is zwanger en heeft aids hoewel ze dat woord zelf niet durft uit te spreken. Ze wil graag dat de kinderen naar school kunnen. Als ze naar het ziekenhuis moet, past Pisey op zijn zusje. Neang krijgt gratis zorg omdat ze geen inkomen heeft. Pisey haalt medicijnen in het Aidscentrum. Hoewel men wil dat de moeder komt, krijgt hij de medicijnen toch mee. Pisey kijkt vertederd naar de baby Ly-ly. Hij wil wel afval blijven rapen om haar een goede toekomst te geven. Neang word thuis gebracht met een tuktuk. Twee maanden later, zegt de aftiteling, overlijdt de baby door een onbekende doodsoorzaak. Neang werkt in de bouw voor drie dollar per dag zodat de kinderen naar school kunnen.

De 25-jarige Hawa uit Bengie, Sierra Leone heeft vier kinderen. Ze leeft van de cassave die ze uit het bos haalt en ze maalt palmpitten fijn. Haar dochter Musa is zwanger. Hawa wil dat haar kinderen naar het buitenland gaan omdat in Bengie geen werk en eten is. Een traditionele vroedvrouw onderzoekt Musa (of is het Hawa?) en brengt de baby ter wereld.

Hier een interview met Brian Hill, hier de trailer.    

 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten