Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 1 augustus 2013

Filmrecensie: Wristcutters: A Love Story (2006), Goran Dukic



Roadmovie door de hel.

Het is een origineel onderwerp om eens wat verder te kijken, naar waar men terechtkomt als men zelfmoord heeft gepleegd. Men komt in een andere, bijna vergelijkbare wereld, die er echter behoorlijk verloederd uitziet. Het bevalt de hoofdpersoon Zia, die zijn polsen heeft doorgesneden, daar helemaal niet. Hij werkt in Kamikaze Pizza en heeft onderdak gevonden bij een grote kerel, die vaak op hem zit te vitten.

Hij denkt met heimwee terug aan zijn vriendinnetje Desiree. Aan het begin van de film ziet hij haar aan zijn graf in New Jersey staan en gaat ervan uit dat ze wel erg verdrietig is.

Hij ontmoet de muzikant Eugene en sluit vriendschap met hem. Als hij van een kennis in een winkel hoort dat Desiree ook zelfmoord heeft gepleegd, besluit hij haar met Eugene te gaan zoeken. Ze stappen in een oude auto. De roadmovie is begonnen.

Ze rijden, met een biertje in de hand, door een heet, kaal landschap dat aan Oregon doet denken, al is alles van menselijke makelij daar verloederd.

Er zitten grappige effecten in de film. Steeds als een nieuw persoon geïntroduceerd wordt, zien we hoe die aan zijn eind gekomen is. Alles wat Zia in de auto laat vallen, zoals de zonnebril van Eugene, verdwijnt in een zwart gat. In een garage laten ze tevergeefs de koplampen repareren door een blinde monteur. Als Eugene een taxi met een Arabische chauffeur voorbij ziet rijden, zegt Zia dat ze allemaal immigranten in dit land zijn.

Natuurlijk pikken ze ook een liftster op, de frêle Mikal, die op zoek is naar de leiding in witte pakken omdat ze hier bij vergissing terechtgekomen is, namelijk na een overdosis. Mikal ontdekt door toevallig een knopje in te drukken hoe de koplampen werken. Als ze bij een tankstation de slang van de benzinepomp eraf rijden en Zia in een boek moet opschrijven wat hij dacht toen het gebeurde, ontdekt hij, terugbladerend naar eerdere incidenten, het telefoonnummer van Desiree.

Met een bosje dorre takken dat ze met een spuitbus turquoise geverfd hebben, gaan ze naar haar verblijfplaats, maar een potige man zegt dat Desiree met onbekende bestemming vertrokken is. In het donker kunnen ze nog net een man ontwijken die op de weg ligt. Hij heet Raife Kneller (Tom Waits) en is op zoek naar zijn hond Freddy.

Hiermee hebben we het leukste van de film wel gehad. Later is de fantasie niet meer zo sprankelend. Ze komen in een wat sektarische gemeenschap waar de zwaartekracht weinig vat op heeft en belanden bij een messias, die bijgestaan wordt door Desiree. Ze vertelt Zia dat ze voor the King is gevallen en hem overal wilde volgen, zelfs door de dood heen.  

Behalve een rol kunnen we ook de mooie passende weemoedige muziek van Tom Waits beluisteren.

De film is gebaseerd op het verhaal Kneller’s Happy Campers van Etgar Keret.

Hier de trailer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten