De grote generaal van het naoorlogse Frankrijk.
Emeritus hoogleraar algemene geschiedenis Henk Wesseling
- volgens Geert Mak een tophistoricus - heeft onder de titel De man die nee zei
de eerste Nederlandstalige biografie geschreven over Charles de Gaulle.
Wim Brands refereert aan zijn einde toen president De Gaulle
door het volk naar huis werd gestuurd, maar die toch in 2005 tot de grootste
staatsman werd gekozen. Dat is nog wat anders dan wij Nederlanders die Pim
Fortuyn tot de grootste Nederlanders hadden gemaakt. Bijna, zegt Wesseling die
het erop houdt dat Willem van Oranje toch bovenaan staat.
De canonisatie van De Gaulle is al eerder begonnen, zegt
Wesseling, in 1990 al. Tijdens een congres ter gelegenheid van zijn honderdste
geboortejaar.
Brands begint over de slechte verhouding tussen De Gaulle en
Luns. Wesseling relativeert dat. Luns vond hem hoffelijk. Adenauer had meer
last van de gedragingen van Luns. Hij vond er een troost in dat mevrouw Luns
het moeilijker had dan hijzelf. De Gaulle vond Frankrijk en Nederland
voorbeelden van echte naties. Nederland was een oude staat, al ontstaan in de
zestiende eeuw met een zeemacht en van belang in de coalitie tegen Lodewijk de
XIV. Daar had hij ontzag voor. De Nederlanders zijn een koppig volk, op het
eigen belang gericht.’
De betekenis van De Gaulle ligt volgens Wesseling in de
tweede wereldoorlog toen De Gaulle zich tegen Petain verzette. Hij vond dat er
slechts een veldslag verloren was gegaan, maar dat daarmee niet het laatste
woord gezegd was. Hij wilde doorvechten in Algerije. Later verzette hij zich
tegen de oorlog in Algerije. Rond 1958 beleefde Frankrijk een gespannen tijd
met veel aanslagen, in 1962 volgde de onafhankelijkheid van Algerije.
We zien een fragment uit 1959 waarin De Gaulle in het Elysee
paleis tot president wordt benoemd. Een statige ceremonie in een prachtige
omgeving. Wesseling dineerde er ooit in het gezelschap van de koningin. Brands
is jaloers op hem.
De Gaulle verzette zich tegen Europa en de Amerikanen, zegt
Brands, maar opnieuw moet Wesseling het beeld corrigeren. Hij was voor de
onafhankelijkheid van Frankrijk. Hij zag Europa als een gebied met nationale
staten. Hij wilde een eigen Franse defensie. Zijn nucleaire denkbeelden komen
daar ook uit voort.
Brands spreekt van een persoon, die gecompliceerder was dan
men zou verwachten omdat hij ook bedrijven nationaliseerde en de sociale
zekerheid invoerde. Wesseling ziet daarin geen tegenstrijdigheid, want dat soort
initiatieven kwam voort uit zijn sociaal bewogen conservatisme. De Gaulle was
een voorstander van een sterke staat, die de zorg diende te dragen voor de
burgers. Vandaaruit zette hij zich ook in voor modernisering van de Franse
economie. In plaats van een land van boeren werd Frankrijk een land met
snelwegen en een hightech industrie.
Op het moment dat hij in 1969, in de nadagen van de revolte
in Parijs, een referendum uitschreef over een grondwetswijziging, wist hij dat het volk hem zou laten
vallen.
Hier een bron
over de verkiezing van de grootste Nederlander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten