Filmrecensie: Babel (2006), Alejandro González Inarritu

Licht ontsporend verhaal over de gevolgen van de verkoop van een geweer. 

We beginnen in de Marokkaanse bergen. Een man biedt een geitenhouder een geweer aan, dat hij van een Japanse zakenman heeft gekregen. Het kan mooi gebruikt worden tegen de jakhalzen die in de bergen rondlopen. De zoons van de man, Yussef en zijn broertje Ahmed, oefenen met het geweer en nemen het mee de bergen in. Natuurlijk gaan ze het uitproberen. De verkoper heeft gezegd dat het geweer wel drie kilometer ver kan schieten. Beneden hen over de weg nadert een bus met toeristen. Als de verkoper gelijk heeft, moeten ze die kunnen raken.

We schakelen over naar San Diego. De Mexicaanse kinderverzorgster Amelia praat door de telefoon met Richard, die met zijn vrouw Susan op vakantie is in Marokko. Amelia, die al zestien jaar bij hen is, vraagt of ze een dagje vrij kan krijgen omdat haar zoon in Mexico trouwt. Richard zegt dat dat onmogelijk is. Amelia probeert nog anderen in te schakelen, maar neemt tenslotte de kinderen mee naar Mexico. Een neef van haar haalt hen met de auto op.

We zwenken naar Japan. Naar een volleybalwedstrijd met een team dat doofstom is. Chieko vecht een beslissing van de scheidsrechter aan en wordt het veld uitgestuurd. Ze is niet blind, maakt ze door middel van handgebaren duidelijk. Haar teamleden nemen het haar kwalijk dat ze zich liet gaan. In de auto met haar vader, een zakenman, vernemen we dat haar moeder dood is en dat ze dat nog niet verwerkt heeft. Later in de film blijkt dat ook door haar seksueel ontremde gedrag.

Zoals te verwachten valt wordt de bus waarin Richard en Susan uit San Diego zich bevinden, onder schot genomen. Susan wordt hierbij geraakt en hevig bloedend overgebracht naar het dichtstbijzijnde dorp. In afwachting van een ambulance morren de andere toeristen in de bus over de hoge temperaturen en uiteindelijk maken ze zich uit de voeten. De politie probeert intussen uit alle macht de dader op te sporen.

In Babel pendelen we heen en weer tussen drie verschillende culturen: de Marokkaanse, de Hispanische en de Japanse, hetgeen af en toe wat gekunsteld aandoet maar wel voor veel afwisseling zorgt. Er wordt een loopje genomen met de chronologie. Tijdens het telefoongesprek tussen Richard en Amelia weet de kijker al dat Susan gewond geraakt is. Later zien we het telefoongesprek nog eens vanuit de positie van Richard in een ziekenhuis in Marokko.

De spanning wordt gegarandeerd door af te breken met een cliffhanger. Ook de onzekere toestand van Susan zorgt voor veel spanning. Verderop in de film wordt de spanning over de top gevoerd door een nacht te laten zien waarin Chieko helemaal uit haar bol gaat in een disco. Ook tijdens de terugkeer van de kinderverzorgster Amelia met de kinderen na de bruiloft naar San Diego wordt het drama wel erg sterk aangezet. Die terugtocht verloopt niet zoals gepland. Ze worden tegengehouden bij de Amerikaanse grens. De neef spurt er van door en zet hen af in de woestijn.

Mooi zijn de opnames van de berglandschappen in Marokko. In de film worden ze ondersteund door ijle gitaarklanken die in de verte aan Paris, Texas doen denken. Ook op andere plaatsen is de muziek, zoals met piano en viool, wondermooi en indringend. Jammer dat de verhaallijnen wat los aan elkaar hangen en er af en toe de ellende te kwistig in beeld wordt gebracht, want kwaliteit heeft Babel zeker.  

Hier de trailer.