Een satire op de materialistische levenshouding.
We bevinden een bergachtig kaal landschap. Ergens in de
vlakte temidden van de heuvels staat een benzinepomp met een huis daarachter.
De man die daar woont hangt een spandoek op om binnenkomers welkom te heten.
Als de hoofdpersoon van de film per touringcar over de steppe arriveert, haalt
de man het spandoek weer weg. Het doet denken aan een film van Alex van
Warmerdam. Weinig woorden, een absurde situatie.
De pomphouder brengt de man naar de stad. Het landschap
krijgt meer kleur. Hij brengt hem naar een flat en rijdt weer weg. Alles is
geregeld, een huis en een baan op kantoor. Het boekhoudkundige werk is niet
moeilijk, maar de man, Andreas Ramsfjell, schrikt als hij een collega
ziet die uit het raam is gesprongen en op een hek werd gespietst. Vrijwel direct
daarna wordt hij door twee medewerkers van een grijze dienst weggehaald. Alle bloed wordt weggeveegd,
de straat schoongespoten.
Andreas is niet bang uitgevallen, mengt zich onder
collega’s en maakt een afspraakje met zijn collega Anne-Brit, een
interieurontwerper. Ze krijgen wat samen. Elke avond ligt hij op haar te
pompen. Samen knappen ze het huis op en ontvangen vrienden. Er ontbreekt iets.
Anderen hebben daar ook last van. Dat merkt Andreas als hij op het toilet iemand
hoort zeggen dat niets meer smaakt, zelfs de chocolademelk niet. Hij volgt de
persoon die in een souterrain woont, waaruit mooie vioolmuziek opklinkt. Af en
toe staat Andreas te kijken.
Met hem en Anne-Brit gaat het niet zo goed. Zij heeft alleen
aandacht voor het huis. Andreas forceert een breuk door met een andere collega,
Ingeborg, aan te pappen. Hij vraagt haar na de eerste kennismaking mee uit eten
en hoopt dat ze voor hem valt. Ze zegt echter dat ze ook andere vriendjes heeft
en dat ze moeilijk kan kiezen. Iedereen is hetzelfde. Het laat haar onverschillig.
Andreas is wanhopig. Hij gaat naar het station, ziet twee jonge mensen elkaar
met de mond opeten en werpt zich voor de trein. Hij brengt het er levend van
af. Als hij met een bebloed gezicht door de grijze dienst wordt teruggebracht
bij Anne-Brit, reageert ze onaangedaan en begint meteen over een etentje en een
avondje carten.
Andreas maakt contact met de man in het souterrain en
probeert uit te vinden waar de muziek vandaan komt, maar dat wordt hem niet in
dank afgenomen.
De jonge mensen die elkaar op het perron opeten, zijn ook al
in het begin van de film te zien. Na de sprong van Andreas voor de trein begint
de film bij zijn aankomst. Het geeft een mooi beeld van een Brave new world
waarin alle behoeften van de stadsbewoners vervuld zijn. Een verzorgingsstaat,
waarin het leven tot stilstand is gekomen. Een wagentje van de gemeente dat de
straten schoon houdt wordt nadrukkelijk in beeld gebracht. Er lopen ook geen
kinderen rond. Onenigheid of subversie wordt meteen de kop ingedrukt. Je hebt
je aan te passen of anders is er geen plaats voor je. Dat is ook zo op het
kantoor. Men is zeer geneigd om aan alle wensen van het personeel tegemoet te komen,
maar als Andreas kenbaar maakt dat hij toch iets mist, is daarvoor geen ruimte.
De film is een satire op de verzorgingsmaatschappij, maar
het voldoet toch niet geheel. Het blijft schematisch.
Volgens de aftiteling is The Bothersome Man uitgekomen
in Nederland in 2008 en op locatie gemaakt, in IJsland opgenomen.
Hier nog een leuke recensie van de NYC Movie Guru
Hier nog een leuke recensie van de NYC Movie Guru
Geen opmerkingen:
Een reactie posten