De van oorsprong Chinese Yilan woont al heel wat jaren in
Amerika en werkt op een universiteitsbibliotheek. Na haar scheiding komt haar
vader op bezoek. Hij wil dat ze gelukkig is. Hij komt alleen, omdat zijn vrouw
aan leverkanker overleden is. De begroeting op de luchthaven is nogal
afstandelijk, maar misschien is dat de Chinese volksaard. Vader heeft een koord
van de Rode Garde om zijn koffers gedaan, zodat ze opvallen.
Vader is nogal een bemoeial. Een van de eerste dingen die
hij doet is een rode Chinese hanger aan de voordeur bevestigen. Zijn dochter
wil het ding weghalen maar laat dat maar. Hij vertelt haar dat hij een
kookcurus heeft gevolgd en kookt voor haar. Hij loopt rond met een
aantekenboekje om zijn Engels te verbeteren. Yilan woont in een nieuwbouwwijk
met op de binnenplaats een zwembad. Hij wordt daar aangesproken door een vrouw,
die forensisch wetenschapper is, maar op het moment werkloos is. Hij zegt haar
dat hij ruimtewetenschapper is. In een park komt hij een oudere Iraanse vrouw
tegen. Hij praat met haar over krekels die zeventien jaar slapen en dan
bovengronds komen om te zingen.
Grappig is een bezoek van twee ouderlingen van de Mormonen,
die zeggen dat hun profeet de mensheid wil bevrijden uit zijn ketenen. Vader
vertelt ze over Marx en Engels, die dat ook wilden. Ze geven hem een boek dat
hij wel wil lezen en er nog eens over praten. Tegen zijn dochter praat hij niet
graag over de culturele revolutie, want dat was een tijd van ellende. Hij wil
wel graag opa worden, net als de Iraanse vrouw. Ze houdt van Amerika omdat haar
zoon dokter is en er een kleinzoon op komst is.
Vader is ook nieuwsgierig. Hij wil weten wat er mis is
gegaan in haar huwelijk met Keming. Yilan zegt dat ze te verschillend waren en
dat hij is teruggegaan naar China.
Yilan vindt het niet leuk dat haar vader haar zo op de lip
zit. Ze gaat uit, zit alleen in de bioscoop. Ze zegt haar vader dat hij niet de
telefoon met opnemen omdat er veel verkopers bellen. Als het belangrijk is
spreekt men wel in. Later spreekt ze zelf in dat ze de laatste bus gemist heeft
en bij een vriend overnacht. Haar vader is ongerust. Hij ziet dat Yilan een reisje
voor hem geregeld heeft door de VS. Hij vindt zichzelf geen goede vader. Hij
zoekt haar. Hij koopt een cadeau voor zijn dochter en bereidt een bekentenis
voor. Hij vertelt haar dat ze Yilan is genoemd naar een stad waar hij ooit door
heen kwam met de trein en daar getroffen werd door een meisje me rode vingers
van de kou die gekookte eieren verkocht. Hij wilde haar beschermen. Hij zag ook
andere steden en had graag zijn andere kinderen daarnaar vernoemd maar die
kregen ze niet.
Later ziet hij dat zijn dochter door een vriend wordt
thuisgebracht. Hij hoort haar zeggen dat het drieduizend jaar geduld vraagt om
met een vriend naar bed te gaan. Eindelijk raken dochter en vader met elkaar
aan de praat. Yilan vertelt over haar Russische minnaar en begint over de vroegere
minnares van haar vader. Het verhaal dat nogal langzaam zich ontwikkelde, ook
omdat de vader en de Iraanse steeds in hun eigen taal praatten, hetgeen volgens
mij niet nodig was, kent een mooi einde, hoewel vaderen dochter elkaar nog
steeds niet omhelzen.
De folksong aan het eind van de film, The wave van
Joe Henry, is welgekozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten