Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 9 september 2014

Wakker worden in een boze droom (2013), tweedelige documentaire van Petra Lataster-Czisch en Peter Lataster



Manieren van omgaan met verlies van zeer nabij in beeld gebracht.

De Latasters storten zich op een nieuw filmonderwerp op de hun bekende onverschrokken en openhartige wijze zoals ze lieten zien op een afdeling van couveusebaby’s of de aftakeling van vader Ger Lataster. Dit maal gaat het over borstkanker, iets waar een op de acht vrouwen mee te maken krijgt. In het begin zien we hoe de chirurg de geopereerde en soms met siliconen opgevulde borsten van verschillende vrouwen bevoelt en die allemaal tot opluchting van de vrouwen goedkeurt. Vervolgens verdiepen we ons in de levensverhalen van een drietal vrouwen.

Ingrid is een wat oudere vrouw met kort blond haar en een grote zwarte bril op. De chirurg zegt in de inleiding tegen haar dat de kunstboezem wellicht wat steviger is dan de andere boezem maar dat ze daarvoor, zoals ze eerder hebben afgesproken, een plastisch chirurg kan raadplegen. Hier gaat een heel traject aan vooraf, waarin Ingrid alle steun krijgt van haar man. Hij vrolijkt haar op als ze op een scan wacht, wil met de stift waarmee op haar borst getekend is, een snorretje onder haar neus tekenen. Thuis drinken ze een wijntje en dansen ze op de muziek van Theodorakis. Ook haar collega’s op haar werk leven met haar mee. Het is moeilijk genoeg om afscheid van een van haar borsten te nemen, al had ze er vroeger ook veel ongemak van. Haar man en zoon zitten aan haar bed als ze geopereerd is. De zoon zal de eerste dagen eten moeten koken, maar denkt dat hij naar de snackbar gaat. Ingrid krijgt een PET scan van zestien minuten om te controleren of de operatie geslaagd is. Daartoe schuift men haar op haar buik in het apparaat. Thuis wil ze geen muziek van Theodorakis horen. Ze kan niet begrijpen wat haar is overkomen. Ze bekijkt samen met haar man de gehavende borst en geeft de arts een taart in de vorm van twee borsten. Die is daar blij mee en ziet het als een onderdeel van haar herstel. Een plastisch chirurg verkleint haar andere borst. Ingrid past een bikini en zwemt in Griekenland topless in zee.  

Vicky woont op het platteland, loopt tegen de zestig en is getrouwd. Ze probeert via de computer een zelfbestraling op haar vijfde chakra uit. Ze voelt zichzelf niet gehandicapt omdat ze een borst mist, maar vindt het wel jammer voor haar man. Ze argumenteert wat gekunsteld met hem maar dat zal tevens aan de camera liggen. Ze neemt groente of bloemen uit eigen tuin mee voor de dokter. Het zou mooi als ze daarmee het noodlot zou kunnen bezweren maar de dokter ziet meteen dat het niet goed is en laat een punctie verrichten. Ze moet chemotherapie om te voorkomen dat het gezwel steeds groter wordt en daarna nog een operatie. Een groot feest ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag kan ze wel vergeten. Omdat ze vreest dat ze kaal gaat worden, zoekt ze informatie over het chemische middel op internet. Op de chemo afdeling praat ze met een verpleging over een geplande vakantie in Italië, deels met de familie. Ze wil daar ook worden uitgestrooid. Voor een operatie is ze erg praterig, haar manier om met haar angst om te gaan. In de kersttijd komt ze thuis. De sfeer is nogal korzelig. Ze heeft kritiek op plaatsing van de kerstboom en vindt het ook niet goed dat er takken afgehaald zijn. Haar man noemt haar een inspecteur speurneus. Helaas is het resultaat van alle behandelingen negatief. Ze moet weer door de molen. Maar eerst is er de vakantie. De zoon wil niet steeds naar Italië om bij haar te zijn. Ze vinden een compromis. De helft van de as wordt in Nederland uitgestrooid. Doodgaan is gek, zegt ze tegen haar schoondochter. 

Sabrina is een kapster ergens in het oosten van het land met een man en twee kleine dochters. Ze heeft aanspraak over haar ziekte met haar klanten. Ze vertelt dat ze straks een hele dag voor onderzoek naar Amsterdam moet en vreest dat ze straks door de behandeling kaal wordt. Haar nogal gesloten man gaat mee naar de hoofdstad en doet een spelletje op zijn tablet, terwijl ze wachten. Hij vindt haar borsten mooi, net als de dorpsjongens vroeger, maar vindt haar gezondheid belangrijker. Sabrina hoort dat ze geen erfelijke aanleg heeft en is daar net als haar moeder erg blij mee. De kinderen zijn blij dat hun moeder weer thuis is. Treurig is het moment dat haar haren worden weggeschoren en ze een pruik aangemeten krijgt. De tranen druppen over haar wangen. De chemotherapie, de bestraling en de kleine operatie werken goed uit. Ze mag weer naar huis.

Het is uit het leven gegrepen en moedig van bovengenoemde vrouwen (en hun echtgenotes) om dit intieme deel van hun leven met ons te delen. In de aftiteling valt te lezen dat Vicky inmiddels niet meer onder ons is.  

Hier de trailer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten