Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 17 september 2014

Filmrecensie: Apan (2009), Jesper Ganslandt



Eigentijdse Raskolnikov kan geen gemoedsrust vinden

Apan is een sombere Zweedse film waarin we dicht op de huid van de hoofdrolspeler zitten en met hem de dagen meemaakte na een vreselijke gebeurtenis die lang onduidelijk blijft. In de begeleidende informatie las ik dat hoofdrolspeler Krister ook niet op de hoogte was van wat er aan de hand was en gissend zijn rol vervulde.

Krister is rij-instructeur en wordt wakker op de vloer in zijn huis en merkt dat hij onder het bloed zit. Hij spoelt het van zich af, doet zijn oortje in waarmee hij contact heeft met de wereld en stapt in zijn auto. Hij gaat niet meer de woonkamer in. Dat is een gevaarlijk gebied waar hij zich, misschien niet eens zo bewust, ver van houdt.

Hij is laat op de rijschool, maar reageert nauwelijks op het verzoek van de receptioniste, die al iemand naar huis had moeten sturen, om op tijd te komen. In plaats daarvan schuift hij aan bij een volgende leerlinge die al achter het stuur zit en stelt haar wat knorrige vragen. Ook moet ze haar handen niet op tien voor twee houden maar op kwart voor drie. Dat heeft te maken met de airbag. Als de leerlinge bijna een ongeluk krijgt, scheldt Krister haar uit en stapt uit. Het meisje moet zelf maar terug naar de rijschool rijden, dat kan ze wel. Zelf is hij behoorlijk gefrustreerd. Hij zegt de andere lessen af en schopt en passant een geparkeerde auto in elkaar.

We volgen Krister die ook met tennissen nogal onbehouwen speelt. In de douche komt hij een bekende jongen tegen die hem adviseert terug te gaan naar zijn gezin en naar Idols te gaan kijken. In plaats daarvan gaat Krister naar een winkel die kettingzagen verkoopt. Hij koopt er een en schuift die in de kofferbak, waarna hij vervolgens misselijk in elkaar zijgt.

In een volgende scène zien we hem bij een zwaar bebloede dode in de kamer, waarvan ik vermoed dat het zijn vrouw is. Als hij kotst in de w.c. hoort hij zijn naam. ‘Papa?’ Hij is verbaasd te horen dat zijn zoon in zijn slaapkamer ligt. Hij ziet hem onder een dekbed dat met bloed besmeurd is. De jongen heeft pijn. Hij brengt hem zo snel als mogelijk naar het ziekenhuis en deponeert het dekbed vervolgens in een verbrandingsoven. Ook fotolijsten van zijn gezin gooit hij erbij.

In plaats van een verklaring te krijgen voor het gedrag van Krister, gaat diens tocht gewoon door en we volgen hem dus ook, soms ook vanuit de voorruit van zijn auto. Zijn terugtocht naar huis is afgesneden omdat de politie daar inmiddels is. Krister gaat naar zijn moeder die tekent en hem tekeningen van roofvogels laat zien die Krister afwezig bekijkt. Hij is duidelijk aan het eind en weet niet waar hij het moet zoeken, deze moderne Raskolnikov. Hij zou zichzelf willen ombrengen maar schrikt daar toch voor terug. Hij passeert een kerkdienst waar een koor het Miserere zingt en buigt zijn hoofd in de kerkbank. 

Met nieuw speelgoed gaat hij naar het ziekenhuis. Zijn zoon is nog onder narcose. Hij huilt bij het bed. Als hij opstaat wordt hij opgewacht door de recherche. Wat men bespreekt horen we niet, want wij blijven in de ziekenkamer. Tenslotte komt Krister nog even terug bij zijn zoon die net wakker is en hem zijn droom toefluistert: iedereen was een dier, alleen Krister was gewoon zichzelf. De titel Apan, in het Engels The ape, is wat dat betreft veelzeggend.

Hier de trailer van Apan op Dailymotion.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten