Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 12 september 2014

Once I dreamt of live (2014), documentaire van Similii Matainen en Jukka Kärkkäinen



Zelfmoord zegt meer over het leven dan over de dood

Elke dag plegen twee Finnen zelfmoord. Daarmee scoren ze hoog als land. In de documentaire Once I dreamt of live doen Similii Matainen en Jukka Kärkkäinen onderzoek naar de achtergronden van deze statistiek. Zonder oordeel laten ze mensen aan het woord die een zelfmoordpoging deden en familieleden van personen die een eind aan hun leven maakten. De verhalen zetten aan het denken en vormen wellicht een aanzet om anders met elkaar om te gaan. Zoals de onderzoekers op hun site zeggen, zegt zelfmoord meer over het leven dan over de dood.

Voorafgaande aan de verhalen krijgen we drie gesproken fragmenten te horen die vergezeld gaan door toepasselijke zoeklichten. Het zijn uitsneden uit de verhalen van de jonge, knappe Maiju die het leven niet meer zag zitten en naar een park ging om daar haar pillen te slikken, Mina die samen met haar zus thuiskwam en ontdekte dat hun broer Perttu zichzelf had doodgeschoten en de vader van de jonge Panu die machteloos aan de keukentafel zit.

De verhalen beginnen met deze vader, Annti geheten, die nog dagelijks denkt aan zijn zoon. In zijn dromen ziet hij een kleine jongen, die Panu in werkelijkheid ook nog was, die het leven was misgelopen. Annti denkt na over zijn opvoeding. Panu was een bescheiden jongen en erg precies. Hij had een jonger broertje dat ziek werd en naar het ziekenhuis moest. Panu dacht dat hij de reden daarvan was. De laatste keer bleef Panu als een afscheid in de buurt van zijn vader. Zijn moeder vond hem in zijn appartement. Na een zwaar jaar veranderden de hevige emoties van de vader in een diep verdriet en pijn over het definitieve einde, alsof er een vogel uit de lucht gevallen was.   

Een moeder in mantelpak leest vanaf een zitbank een brief voor die haar overleden zoon Aleksi schreef aan zijn familie. Aleksi stond erop om na de middelbare school in Jerusalem viool te gaan studeren. Hij ontmoette daar een Fins meisje, maar dat ging fout. Later hoorde de moeder van een vriend dat Aleksi geen gemakkelijke tijd in Jerusalem had gehad. Hij deed nog een poging op religieus gebied, maar kon daar ook zijn heil niet in vinden. Hij was ook gefrustreerd omdat hij geen piloot kon worden. Het laatste gesprek met een psycholoog ging niet goed. Het was vreselijk zijn flat leeg te halen. De moeder maakte een boek over haar zoon om het verdriet te verwerken.  

Mina,de zus van Perttu, las in zijn afscheidsbrief dat hij te oud was om nog in de wereld te passen. Ze ging zich daardoor zelf ook anders voelen. Perttu studeerde aan de Economische Hogeschool in Helsinki en was zeer ambitieus. Tijdens een kerst thuis voelde hij zich niet goed. In het ziekenhuis constateerde men een psychose vanwege slaapdeprivatie. Hij wilde zich niet laten behandelen. Na het dodelijke incident wachtten de zussen op hun ouders. Ze vreesde dat ze zelf niet meer gelukkig zou worden. Ze hield haar gevoelens achter om haar ouders niet tot last te zijn. Een trap van een paard gaf haar weer de zin om te leven terug.

Tero (zie foto) zit op bed en kan er eerst moeilijk over praten, maar vertelt dan over een afgewezen liefde zo rond zijn twintigste, die maakte dat het zwart werd in zijn hoofd. Hij voelde zich erg alleen. In een impuls dacht hij dat hij zichzelf kon doodschieten met het jachtgeweer uit het zomerhuis. Zijn vader vond hem aan de rand van het meer. Tero vertelde hem over zijn plan. Zijn vader stuurde hem naar een psychiater. Tero liet zich opnemen en denkt inmiddels weer helderder.

Maiju vertelt in een lege ruimte over haar depressie en paniek. Emotioneel was ze nog een kind. Ze schaamde zich niet om hulp te vragen, maar haar angst was onverdraaglijk. Ze wilde ontsnappen aan de pijn door zichzelf te doden. Ze herinnert zich haar plannen nog vaag. Ze belde in het park naar haar vrienden. Een jongen was zo geschrokken dat ze hem de plaats waar ze zat verklapte. Ze geniet inmiddels van de lente. 

De verhalen worden afgewisseld door een sobere animatie die doet denken aan het verhaal van Aleksi, een jongen met een viool die verloren raakt in de wereld.

Hier de site die bij de documentaire hoort.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten