Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 2 september 2014

Filmrecensie: Le Havre (2011), Aki Kaurismäki



Schoenpoetser met hart op de goede plaats

In een tijd waarin bootvluchtelingen in de Middellandse Zee verdrinken en anderen verjaagd worden uit hun gammele onderkomens, past een film waarin mensen voorkomen die het opnemen voor deze verschoppelingen en hen een dak boven hun hoofd bieden.

Marcel Marx is zo iemand met zijn hart op de goede plaats. Hij heeft een artistiek verleden gekend in Parijs en werkt als schoenpoetser in de Noord-Franse havenstad Le Havre. Hij zegt in de film dat hij daarmee dicht op de mensen zit en in staat is de Bergrede van Jezus toe te passen. Dat doe hij dan ook in deze film. Hij poetst onvermoeibaar door, ook als hij voor een schoenenwinkel wordt weggestuurd. Toch is Marx geen doetje. Hij heeft veel humor. Als een klant in het begin van de film wordt doodgeschoten, merkt Marx koeltjes op dat hij tenminste betaald heeft.

Marcel Marx is een sjacheraar die aan het eind van de dag - nadat hij uit de bakkerswinkel van Yvette illegaal een stokbrood heeft meegenomen, dat ze, als ze het ziet, maar op zijn rekening moet schrijven - thuiskomt en braaf het verdiende geld voor zijn tanige vrouw Arletty op tafel legt. Zij schuift een briefje naar hem terug zodat hij, in de tijd dat zij gaat koken, een borrel te gaan halen in het buurtcafé. De camera blijft bij haar en registreert hoe ze een hand op haar pijnlijke buik legt. Als Marx later van zijn avondmaal geniet, zit zij er zwijgend bij. Ze zegt hem dat ze al eerder met een vriendin wat gegeten heeft.

Later als Marx haar naar het ziekenhuis heeft gebracht, waar ze moet blijven vanwege een behandeling tegen kanker - iets dat ze probeert te verzwijgen tegen haar man - , neemt Marx een zwarte jongen in huis die met een groep is aangekomen in een container en daaruit ontsnapt is. Hij ontmoet deze Idrissa als hij zijn lunch eet in de haven en opeens de zwarte jongen gewaar wordt die tot zijn middel in het water staat. Hij doet zijn best om hem verder te helpen, al woont er een verklikker in de buurt. Marx gaat naar het vluchtelingenkamp in Duinkerken en vervolgens naar een opvangcentrum, waar hij van de grootvader van Idrissa dat de vader van de jongen overleden is maar dat de moeder als afwasser in Londen werkt. Hij belooft diens kleinzoon te helpen en zamelt geld in voor de overtocht per boot naar Engeland door een benefietvoorstelling te organiseren.  

Le Havre is een wat vervreemdende film, niet in de laatste plaats vanwege het oude interieur waarin Marcel en Arletty samen met hun hond Laika in een achterbuurt wonen. Ook het buurtcafé Chez Claire oogt verloederd. De film ademt de sfeer van de jaren vijftig, maar men betaalt wel gewoon met euro’s en de kijker is getuige van een ontruiming van een vluchtelingenkamp bij Sangatte. Een bijzondere rol wordt ingenomen door politie inspecteur Monet met zijn zwarte gleufhoed, die ook niet kan helpen dat hij de wet moet handhaven, maar toch probeert om recht te doen aan mensen die door een wreed lot getroffen worden.

De indruk die achterblijft is van boosheid over bolwerk Europa, dat hoge muren optrekt tegen mensen uit andere delen van de wereld en, heel anders dan de Verenigde Staten, niets wil weten van de waarde van vermenging en het eigen volk eerst propagandeert. In Le Havre wordt in fraaie pasteltinten een ander beeld getoond, dat van solidariteit in een wereld van verklikkers en ambtenaren die moeten schipperen tussen de leer en het leven. 

Hier een filmsite met daarop de trailer, die het sterke begin van de film laat zien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten