Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 15 september 2014

De nieuwe makers, Tegenlicht, 14 september 2014



Het nieuwe Lego kan leiden tot een nieuwe en persoonlijke industriële revolutie.

Er zijn onderwerpen van Tegenlicht die verre toekomstmuziek lijken en die na een eerste, wonderlijke kennismaking snel weer uit het collectieve geheugen verdwijnen. Het is de vraag of De nieuwe makers over digitaal ontwerp en productie zo’n onderwerp is. Het komt natuurlijk ook vooral uit de Verenigde Staten, het land van de vele mogelijkheden, waar al het voorstelbare wel een plaatsje onder de zon krijgt.

Profeet van deze ontwikkeling is Jeremy Rifkin die eerder in de uitzending Power to the people te zien was. Af en toe mag hij het vuur weer even aanblazen. De muur tussen digitale wereld en fysieke voorwerpen is met de digitale 3D printer geslecht, zegt hij. Hij schreef het boek De derde industriële revolutie over dit knutselen met gebruikmaking van internet. Hij haalt zelfs Gandhi erbij die dit soort digitale ontwikkeling verwelkomd zou hebben, als die in zijn tijd mogelijk was geweest.

We nemen een kijker op een beurs voor dit soort ontwikkelingen in San Francisco, waar Chris Anderson van de makersbeweging vertelt over het enthousiasme waarmee mensen zelf voorwerpen maken. Zo is er een man die een pannenkoekenmachine heeft gedacht. En een ander die een schaakrobot heeft gemaakt omdat fysiek schaken leuker is dan op een computer. Anderson zegt dat zelf maken een extra band met een voorwerp geeft. Hij vergelijkt het met Ikea, al heb ik dat zelf nooit gevoeld als ik een kast in elkaar moest schroeven.

Ayah Bdeir van Little Bits doet er ook elektronica bij. Ze haalt graag oude apparaten uit elkaar om dan de componenten weer op een andere manier te samen te voegen. Ze spreekt van democratisering van de hardware. Het is als koken met bepaalde ingrediënten. Ieder kan zijn eigen gerecht ermee samenstellen.  

Vaak zit er in zo’n uitzending ook nog een deelonderwerp in dat helemaal acabadabra lijkt, zoals in deze uitzending het item over microbiologie. In Brooklyn, New York is een laboratorium waar men zelf allerlei proefjes kan doen, bijvoorbeeld met micro-organismen die men nodig heeft om wijn te maken maar ook om het DNA te ontrafelen. De vraag wordt opgeroepen naar het gevaar dat hiermee gepaard kan gaan, maar de chef laborante zegt dat de natuur zelf steeds een wapenwedloop bezig is, zoals nu weer met ebola.

Wie weet biedt deze vorm van digitale fabricage door de enkeling hét middel om van de kapitalistische massaproductie af te komen, die de sociale ongelijkheid bevordert. Neil Gershenfeld van het MIT in Cambridge, Massachusetts legt uit hoe de cyclus van producent naar consument gewoonlijk in zijn werk gaat: men gaat de deur uit om producten te maken die ergens door een onbekende ontwerper zijn bedacht, krijgt daarvoor geld dat men in winkels (wat waren dat ook alweer?) kan inwisselen voor allerlei massaproducten die dezelfde weg hebben doorlopen. Nee, dan digitale productie. Men vindt een ontwerp op het internet of vervaardigt dat zelf en fabriceert een voorwerp met de 3 D printer. Het is fabriceren met een persoonlijke stempel. Eigenlijk is dat de natuurlijke manier van vormgeven. De massaproductie van de laatste vijftig jaar was maar een afwijking.

In Amsterdam bestaat een bedrijfje, geleid door Joris Laarman die ontevreden was over de 3D printer en daarom een soort puzzelstukje heeft vervaardigd waarmee men zelf een stoel in elkaar kan zetten (zie foto). De houten poten van het keukenmodel zijn gemaakt van bezemstelen en die haalt men bij de doe het zelver op de hoek. Voor zo’n stoel betaalt men 30 euro zegt hij, en dat is dan waarschijnlijk voor de materiaalkosten, want het downloaden van het ontwerp is gratis. Joris vindt digitale fabricage de uitvinding van deze eeuw en krijgt veel reacties van belangstellenden. 

Hier meer over de uitzending. Lego fanaten en andere makers kunnen woensdagavond terecht in Pakhuis de Zwijger, misschien ook om persoonlijke ontwerpen aan elkaar te tonen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten