Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 21 september 2014

Bahar (2013), documentaire van Carin Goeijers



Familie geschokt na moord op dochter die voor de liefde koos

De documentaire Bahar - over een jonge Turkse vrouw uit Uden die door haar man Mehmet werd neergestoken - begint en eindigt aan haar graf op een Turkse begraafplaats. De vader van Bahar spreekt haar liefdevol toe. Hij prevelt dat haar zonden mogen worden vergeven, al is het de vraag of Bahar wel zo zondig was. Wellicht typeerde haar vader haar zinderende liefde voor Mehmet als zodanig. Dat is de veronderstelling die Bahar in haar dagboek heeft vastgelegd.

Carin Goeijers volgde de familie van Bahar na haar dood op 2 mei 2011 in de tijd dat de strafzaak tegen Mehmet liep. De familie en de vrouwelijke kennissen van Bahar zijn zeer geschokt over haar overlijden op 25-jarige leeftijd. Ze zitten in een kring en lijken niet te geloven dat haar dood onafwendbaar is. Op familiefoto’s is het hoofd van Mehmet weggeknipt.

Goeijers leest tussen de bedrijven door voor uit het dagboek dat Bahar achterliet. De eerste fragment gaat over meisjes die in de islamitische traditie minder in tel zijn dan jongens omdat ze na hun huwelijk de familie verlaten. Bahar schreef dat dit voor haar redelijk liberale ouders niet het geval was, maar desondanks zette ze met haar liefde heel veel op het spel. Haar twee kinderen, acht en drie jaar oud, waren getuige van de moord en zijn na haar dood, door jeugdzorg in een streng islamitisch gezin in Veghel geplaatst waar men geen televisie heeft en de kinderen andere voornamen kregen, omdat hun eigen namen in de Koran niet voorkomen.

De drie broers van Bahar zijn verdeeld over het drama en ook de verhouding tussen de vader en de moeder kreeg een knauw. Over haar dood praten kunnen ze niet. De vader slaapt in de oude kamer van Bahar met herinneringen aan haar aan de muur. Hij zegt dat Bahar het slachtoffer is geworden van haar liefde voor een man die een verblijfsvergunning nodig had.

De moeder van Bahar vertelt dat ze haar dochter niet streng heeft opgevoed maar wel probeerde te behoeden voor kwalijke invloeden. Zo mocht Bahar niet naar de disco of bij vriendinnen overnachten. Dat was tegen de zin van haar dochter. Een keer heeft haar moeder haar geslagen en ook een keer met een bot mes gestoken. Bahar voelde zich thuis gevangen zegt een broer die tatoeages zet.  

De vader vertelt dat Bahar op vijftien jarige leeftijd achter zijn rug werd weggegeven. Hij ging naar Mehmet toe, gaf hem een klap, maar stemde daarna in met een huwelijk uit respect voor zijn dochter. Haar tatoebroer weet nog dat Bahar zeker was van haar liefde. Hij wist niet dat ze op dat moment ook zwanger was, anders had hij misschien wel heftiger op haar trouwplannen gereageerd.

De moeder is blij dat haar kleindochters in ieder geval op dezelfde kamer slapen. Ze vindt het maar niets dat de jongste mama zegt tegen haar stiefmoeder. Ze hoopt dat de kinderen spoedig weer bij haar terugkomen.

Uit de dagboekfragmenten blijkt dat het met Bahar steeds slechter ging, maar dat ze dat voor haar familie probeerde te verbergen. Al vanaf het begin werd ze door haar man geslagen. Na de geboorte van haar tweede kind liep ze als een zombie over straat. Ze wist niet meer wie ze was. Ze wilde naar een Blijf van mijn lijf-huis maar durfde niet. Een tante vertelt dat Bahar eens opbelde maar na een vreselijke gil weer neerlegde. De tante is er nog steeds door aangedaan en slikt anti-depressiva. De vader wordt akelig van de diepe gevoelens die in het dagboek van Bahar naar voren komen. Zo heeft hij zijn dochter nooit gekend.

In de aftiteling lezen we dat Mehmet is veroordeeld tot achttien jaar gevangenisstraf.

Hier de trailer op de site van het Movies that matter-festival.
  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten