Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 31 juli 2012

Filmrecensie: Jeux interdits (1952), René Clemént


De onschuld van de kindertijd tegenover de gruwelen van de oorlog

Het is juni 1940. De vijfjarige levenslustige Paulette met staartjes en in een schattig jurkje verliest, op de vlucht uit Parijs, haar ouders tijdens een bombardement. Haar hondje Jock raakt gewond. Een mevrouw in wiens wagen zij in de stoet vluchtenden terechtkomt, gooit hem in de rivier. Paulette ontsnapt uit de wagen, rent ernaar toe en redt hem. Ze doolt met het gewonde beest door de bossen en ontmoet de jonge boerenzoon Michel Dollé, die een koe zoekt die ontsnapt is in het tumult rond het bombardement. Zijn oudere broer Georges raakte gewond toen hij een langskomend op hol geslagen paard wilde stoppen. Michel kijkt naar de dode hond, zegt Paulette hem daar achter te laten en neemt haar mee naar huis.

Paulette wordt opgenomen in het boerengezin Dollé. Ze blijkt van goede afkomst maar heeft van het geloof geen kaas gegeten. Ze wordt ingewijd in de rooms-katholieke beginselen. Michel leert haar bidden. Het meisje slaat zich dapper door het verlies van haar ouders heen. Michel en Paulette gaan Jock begraven in een oude molen. Ze vinden het een beetje alleen voor Jock en begraven onder andere ook een dode mol. Ze missen nog kruizen. Michel sloopt de kruizen van de lijkkoets die zijn vader aan het opknappen is omdat Georges inmiddels het loodje heeft gelegd. Als dat uitkomt, haalt Michel veertien kruizen weg van het kerkhof.

De familie Dollé heeft al lange tijd ruzie met de buren Gouard. Zoon Francis Gouard is aan het front, maar keert terug omdat hij er geen gat meer in zag. Met veel getrompetter maakt hij zijn terugkomst bekend. Hij is liever met Berthe, de dochter van Dollé, en zij met hem, hoewel vader Dollé niet wil dat zij met die slampamper omgaat. De vader verdenkt de Gouards ervan dat zij de kruizen gestolen hebben.

Opvallend, maar passend in het tijdbeeld, is de autoriteit van de vaders en vooral van pa Dollé. Hij is geen beroerde vent, maar heeft wel redelijk losse handen, die vaak Michel moeten hebben. Anderzijds heeft hij Michel ook weer nodig heeft, bijvoorbeeld om te bidden voor zijn stervende zoon Georges.

Jeux interdits is soms slapstick-achtig en sentimenteel als Swiebertje of misschien nog meer Bartje, met zo’n dorpspastoor op de fiets die de kleine meid, die haar dode hond op de rug verbergt, aanhoudt en zegt dat Michel haar maar moet leren bidden. Tijdens een vechtpartij belanden de vaders Dollé en Gouard zelfs in een vers gedolven graf. Goed komt het niet, maar het is een ontroerend verhaal, waarin duidelijk uitgebeeld wordt hoe de fantasie van kinderen tegenover het recht toe recht aan - denken van de volwassenen staat.

Brigitte Fossey en Georges Poujouly (zie foto) spelen hun rollen met verve. De muziek deed me af en toe aan de Duitse jeugdfilm Silas denken. De licht valse tonen hebben wellicht te maken met de ouderdom van de film maar voegen ook weer ontroering toe.

De zwartwit- film is gemaakt naar de roman Les Jeux inconnus van Francois Boyer. Het is de vraag waarom men de titel van het boek niet heeft gehandhaafd. Jeux interdits heeft een seksuele connotatie die geheel niet in de film te vinden is.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten