Het geluk van het ongeluk (2012), radiodocumentaire van Jeroen Wielaert

Een leven als een smartlap.

In deze uitzending van Holland Doc radio brengt Jeroen Wielaert een bezoek aan Jack van Herp (1946) die begin jaren zeventig een grote hit scoorde met de Manuela. Het liedje kwam uit Duitsland vandaan en werd, omdat de inhoud voor de NCRV te heftig was, bewerkt door Pierre Kartner. In plaats van dat Manuela verongelukte bleef ze tussen hemel en aarde zweven.

Vic van de Reijt heeft het nog steeds op de derde plaats staan in zijn top honderd. Het is een levenslied met een hogere ironie: het is zowel zielig als grappig.

Van Herp werd geboren in de Pompstraat in Sjaarloos, Rotterdam. Zijn vader had losse handen, zijn ouders scheidden, zijn moeder kreeg tbc. Jack werd in een kindertehuis geplaatst en door zijn stiefvader ontvoerd. Nadat zijn moeder weer ziek werd, kwam hij in een gastgezin terecht in Apeldoorn. Op zijn vijftiende vluchtte hij naar zee, omdat het slecht met zijn stiefvader kon opschieten. Hij reisde de hele wereld rond en zong voor de bemanning op een gitaar met vier stalen snaren zonder spectrum zijn vingers tot bloedens toe.

‘Je moet wat hebben meegemaakt om een smartlap te kunnen zeggen zegt de niet bijster taalvaardige man die inmiddels met zijn vrouw Diny tussen de weilanden in Voorst woont.

Daarna deed hij mee met talentenjachten, die hits opleverden als De toreador, het klassiekere Granada en Manuela, waarmee hij vooral de dames plezierde die dan ook voor hem in de rij stonden en die hij niet liet staan, zegt hij.  

Het leven kende ook zijn schaduwkanten. Manuela was niet het eeuwig leven beschoren. Als hij auditie deed voor iets anders werd hij meteen weggezet als de zanger van de bekende smartlap. Manuela bleek een schat, maar ook een kreng. Hij vertrok naar België, verkocht potten en pannen, sloopte auto’s en kreeg gelukkig af en toe weer een contract zodat zijn innerlijke chaos niet te groot werd.

De revu’s in België waren een daverend succes. Hij nam zanglessen en wilde graag overstappen naar klassiek. Franco Corelli was een voorbeeld voor hem, maar er moest ook eten op de plank komen. Hij liep op twee sporen, maar gaf de voorkeur aan een artistieke loopbaan.

In de jaren negentig leefde Manuela weer op. Het werd camp of cult. Samen met Gert en Hermien stond Jack op de planken. Advocaten in de zaal zongen het nummer mee.

Jeroen Wielaert gaat mee naar het jubileum ter gelegenheid van veertig jaar Manuela. Het is een groot feest samen met andere zangers van levensliederen zoals Arie Ribbens. Tijdens het nummer Manuela worden alle vrouwen met dezelfde naam op het podium geroepen. Ze moesten zelfs gaan liggen, heb ik begrepen. Dolle pret.

Aan het eind van het nogal voorgekookte interview neemt Jack ons mee naar zijn studio achter in het huis. Hij is al drie jaar bezig met crossover-muziek. Hij laat het nummer Improvita horen, dat klinkt als een gevoelig Italiaans opera nummer maar met een nonsens tekst. Hij hoopt dat hij na zijn overlijden niet alleen zal worden herdacht als de zanger van Manuela maar als iemand met een klassieke stem. Dat ie onder dat kreng uit kan komen, zegt Jeroen Wielaert. 

Hier meer op Wikipedia over Jacques Herb met een discografie, hier Manuela.