Een vitale Russische oma met de mooie naam Alexandra Nikolajevka (zie foto) gaat op bezoek bij haar kleinzoon Denis Kazakov die in een militair kamp in Tsjetsjenië gelegerd is. Ze reist per pansertrein met andere militairen. Ze maakt een rustige indruk, observeert, oordeelt, terwijl de trein richting het front gaat. De militairen maken het haar niet moeilijk. Ze zijn hulpvaardig voor zo’n baboesjka, ook als ze eenmaal per tank, leunend tegen de luikdeksel, midden inde nacht in het kamp aankomt. Ze krijgt een legertent toegewezen met een bed. Als ze in de ochtend wakker wordt, ziet ze dat haar kleinzoon Denis in de tent ligt te slapen. Ze bekijkt met enig misbaar zijn kleren, zijn epauletten, ruikt aan zijn sokken. ‘Waarom ben je zo vuil?’ vraagt ze, nadat Denis wakker is geworden, maar het weerzien is hartverwarmend. Denis vertelt haar over zijn opdracht. Hij is luitenant en moet er regelmatig met zijn soldaten op uit.
Denis leidt haar rond. Het is stikwarm, 39 graden Celsius.
Ze kijkt hoe de soldaten de kalashnikovs schoonmaken. Ze mag zelfs een keer het
geweer laden. Maar daarna moet hij weer op patrouille.
Oma dwaalt in de nacht door een mijnenveld en wordt
opgevangen door de wachters Andrej en Sanj. Andrej probeert haar te
hypnotiseren. Oma geeft hen pasteitjes, die ze had meegenomen. De soldaten
hebben niet eens zin om naar huis te gaan. Ze vinden dat Russische vrouwen
teveel tv kijken en teveel aan geld denken.
Oma wandelt rond in het kamp en geeft haar ogen de kost. Ze
zegt tegen de commandant dat de manschappen zich vaker moeten wassen.
‘Waarom bent u ongerust?’ vraagt hij.
‘Het duurt de soldaten te lang.’
‘Maar Denis is beroepsmilitair.’
‘Jullie moeten het land opbouwen en niet vernietigen.’
Andrej krijgt van Denis de taak opgelegd om zijn oma eten te
geven, maar voor hij kan handelen is ze de poort al uit naar de plaatselijke
markt. Ze heeft de wachters beloofd koek en sigaretten mee te nemen. De jongen
achter de marktkraam met koek wil haar niet te woord staan, maar een oudere
vrouw, Malika, die sigaretten verkoopt, is mededeelzamer. Omdat oma moe is
neemt ze naast haar plaats achter de tafel. Oma vertelt dat ze uit Stavropol
komt, dat haar kleinzoon 27 jaar is, dat ze alleen is en dat ze hem miste.
‘Slaven zijn een ander ras,’ zegt Malika, maar ze neemt de
vermoeide oma wel mee naar haar huis. Oma vertelt dat haar man die altijd
brulde twee jaar geleden overleden is en dat ze nu haar vrijheid viert. Iljas,
de kleinzoon van Malika, brengt oma via een kortere weg terug naar het kamp. Ze
praten samen. Hij is de oorlog beu en wil naar Mekka en naar Sint Petersburg.
Oma vertelt hem van een Japanse vrouw die aanraadde om God om verstand te
vragen. Andrej is blij dat ze terug is en zorgt dat ze alsnog boekweit met
vlees krijgt.
Bij terugkomst van Denis met een gewonde hand, omdat hij een
ongehoorzame soldaat geslagen heeft, volgt een aanvaring.
‘Jullie zijn niet geliefd,’ zegt oma.
‘We zijn niet gevreesd,’ antwoordt Denis. Hij verwijt haar
dat hij thuis door iedereen gecommandeerd werd, maar uiteindelijk vlecht hij
haar haren net als vroeger.
Opvallend in de film zijn de vele stemmen op de achtergrond
die onafgebroken ruisen. Behalve die stemmen is er ook de kadans van de trein
te horen en veel muziek, van weemoedige accordeonklanken tot heroïsche
orkestmuziek. Maar vooral straalt de film rust uit. De rust van een vrouw die
waarneemt en ziet dat het niet goed is.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten