Filmrecensie: El agua del fin del mundo (2011), Paula Siero

Filmrecensie: El agua del fin del mundo (2011), Paula Siero

Tegenslag op weg naar het beloofde land.

Deze Argentijnse film met een mooie poëtische titel is opgedragen aan Adri en gaat volgens de aankondiging over de terminaal zieke Adriana die naar Vuurland reist om daar te sterven. Het verhaal gaat echter niet zozeer om de reis maar aan hetgeen eraan vooraf gaat. Het heeft nogal wat voeten in de aarde voordat Adriana aankomt in het natuurpark waarnaar de film genoemd is.

Adriana (Diana Lamas) woont samen met haar jongere zus Laura (een prachtige rol van Guadalupe Docampo), die in een pizzeria werkt. Al gauw in de film zien we haar het deeg kneden. Ze krijgt commentaar van haar baas over de saus, maar verder is hij geen beroerde vent. Verder zwerft er een verlopen muzikant rond, die op een dag dat de oude senor Armando met een bloemetje voor de deur staat bij de tante van de zussen, net op het moment dat Laura daar op bezoek is.

Adriana zegt na een bezoek aan het ziekenhuis tegen haar zus dat ze niet thuis wil sterven, maar op een onbekende plek, Ushuaia genoemd, dat ongetwijfeld op Vuurland ligt. De vraag is alleen hoe ze aan geld en tijd komen om de reis te maken. Laura weet een voorschot en een aantal weken verlof van haar baas af te troggelen, maar eerst gaan ze hun appartement verven. 

Tante laat wel de muzikant, maar niet haar aanbidster Armando binnen, maar vindt dat even later toch jammer en gaat hem achterna. Laura raakt in de ban van de muzikant Martin die met zijn lange haren en sterke lijf wel wat lijkt op Marlon Brando. Laura vertelt in bed over hem tegen Adriana die een avond aan de zwier is gegaan om toch nog plezier uit haar leven te halen.

Martin helpt mee om het appartement te schilderen en terwijl Laura pizzadeeg kneedt raakt hij

verliefd aan Adriana. Laura is nijdig als ze thuis komt en daar lucht van krijgt. Haar baas heeft ook al gezegd dat hij haar salaris nog maar voor de helft kan betalen. Tegenslag alom. Gelukkig is er het deeg waarop ze zich kan afreageren. ‘Ik heb een bak cement op me gehad en jij niet,’ zegt Adriana tegen Laura, die verder wel dol op haar is. Martin vraagt Laura of zij wil dat hij weggaat hetgeen ze bevestigt. ‘Si.’Als hij in de deuropening staat, roept ze dat ze 1540 peseta’s nodig heeft. Martin maakt het goed door op te treden in het restaurant en als dat niet voldoende geld oplevert, een postagentschap te overvallen.   

De sensuele beelden van de zussen in bed worden versterkt door de losjes gehanteerde camera die heen en weer zwaait en soms dicht in de gezichten van de knappe zussen komt. Verder valt de rustige sfeer op. Op enkele pianoklanken na, is er weinig muziek. De stilte op de achtergrond doet recht aan dit mooie lijdensverhaal.

Hier de trailer.