Zangkoor bevordert de emancipatie van zeer ouderen
in de documentaire Young@heart
volgt documentairemaker Stephen Walker de gang van zaken van het ouderenpopkoor
met de gelijklijdende naam tijdens hun voorbereiding op een concert in hun
thuisbasis Northhampton, Massachusetts. In de zes weken die voorafgaan aan het
concert studeren de tweeëntwintig koorleden zeven verschillende nieuwe nummers
in waaronder Schizofrenia van
punkband Sonic Youth, een heel ander genre dan de klassieke muziek waarmee ze
zijn opgegroeid, maar een volgende stap in de pop en rocknummers die zij sinds
1982 onder de bezielende leiding van Bob Cilman ten gehore brengen.
Stan en Dora zijn de solisten bij het nummer I feel good van James Brown, maar Stan
blijkt moeite te hebben met de tekst en Dora vindt Cilman wel erg streng.
Cilman komt ook met de tongtwister Yes we
can, maar Tom redt zich daar aardig uit. Het nummer Life during wartime wordt door Joe, een 83 jarige ex kankerpatiënt,
en Lenny gezongen. Walker rijdt mee met Lenny naar de repetitie. Met gevaar
voor eigen leven, dat wel, maar Eileen en Joe zitten ook in de auto. Lenny is
een hele krasse man die nog fietst en op andere koren zit. Door het meezingen
met de cd komt het nummer tijdens de repetitie heel goed naar buiten. Dat geldt
niet voor Yes we can. Cilman wil het
al schrappen maar het koor krijgt nog één kans om het hele nummer uit het hoofd
te leren.
Cilman haalt twee voormalige leden terug, die het nummer Fix you zullen zingen. Fred heeft een
hartaandoening waardoor hij steeds aan de zuurstoffles moet, Bob Salvini heeft
een hersenvliesontsteking achter de rug die hem op de rand van de dood bracht,
maar door het koorrepertoire te zingen keerde hij weer terug in het leven.
Af en toe maakt Walker uitstapjes naar individuele leden
zoals Eileen Hall die het nummer Should I
stay or should I go ten gehore brengt. Ze is met haar 92 jaren een
oudgediende, maar nog altijd vol leven, deze vrouw die op haar zeventigste nog
stripteases gaf. Zelf zegt ze dat ze altijd een heel verlegen meisje was. Ze
woont nu drie jaar in het plaatselijke verzorgingstehuis en daar zingen ze het
prachtige I want to be sedated. Ex-marinier
Steve is met zijn oude leeftijd nog steeds een sexbeest. Dat het langer duurt
is alleen maar prettiger, zegt hij. Fred is 54 jaar getrouwd met Barbara en
vreest voor zijn maat Bob Salvini die een zwakkere gezondheid heeft. Bob geeft
het niet op, omdat hij vreest dat Cilman straks een ander zijn tekst laat
zingen. Cilman geeft hem een cd zodat hij niet altijd op de repetities hoeft te
verschijnen. Voor de zekerheid oefent Fred ook de tekst van Bob in.
Tussendoor doet het koor nog een optreden in de gevangenis.
Op weg er naar toe vertelt de assistente van Cilman dat Bob die nacht overleden
is. Tijdens het optreden maken de nummers Dancing
in the dark en Forever young veel
indruk op de gevangenen die de koorleden ook letterlijk in hun armen sluiten.
Een verdere tegenvaller is het overlijden van Joe, die ondanks een bloedtransfusie
toch de kanker niet kon tegenhouden. Nothing
compares to you is een hommage van het koor aan de overledene.
Tijdens de uitvoering spreekt Cilman mooie woorden over de
geliefde Joe en Fred zingt het nummer Fix
you op ingetogen en hartverscheurende wijze. Zelfs het nummer Yes we can komt daarna moeiteloos van
de grond. Het publiek in het uitverkochte theater klapt de handen stuk en zingt
de kelen schor. Een toeschouwer zegt na afloop dat ze zich nooit meer moe en
oud zal voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten