Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 15 april 2018

Young@heart (2007), documentaire van Stephen Walker


Zangkoor bevordert de emancipatie van zeer ouderen

in de documentaire Young@heart volgt documentairemaker Stephen Walker de gang van zaken van het ouderenpopkoor met de gelijklijdende naam tijdens hun voorbereiding op een concert in hun thuisbasis Northhampton, Massachusetts. In de zes weken die voorafgaan aan het concert studeren de tweeëntwintig koorleden zeven verschillende nieuwe nummers in waaronder Schizofrenia van punkband Sonic Youth, een heel ander genre dan de klassieke muziek waarmee ze zijn opgegroeid, maar een volgende stap in de pop en rocknummers die zij sinds 1982 onder de bezielende leiding van Bob Cilman ten gehore brengen.

Stan en Dora zijn de solisten bij het nummer I feel good van James Brown, maar Stan blijkt moeite te hebben met de tekst en Dora vindt Cilman wel erg streng. Cilman komt ook met de tongtwister Yes we can, maar Tom redt zich daar aardig uit. Het nummer Life during wartime wordt door Joe, een 83 jarige ex kankerpatiënt, en Lenny gezongen. Walker rijdt mee met Lenny naar de repetitie. Met gevaar voor eigen leven, dat wel, maar Eileen en Joe zitten ook in de auto. Lenny is een hele krasse man die nog fietst en op andere koren zit. Door het meezingen met de cd komt het nummer tijdens de repetitie heel goed naar buiten. Dat geldt niet voor Yes we can. Cilman wil het al schrappen maar het koor krijgt nog één kans om het hele nummer uit het hoofd te leren.

Cilman haalt twee voormalige leden terug, die het nummer Fix you zullen zingen. Fred heeft een hartaandoening waardoor hij steeds aan de zuurstoffles moet, Bob Salvini heeft een hersenvliesontsteking achter de rug die hem op de rand van de dood bracht, maar door het koorrepertoire te zingen keerde hij weer terug in het leven.

Af en toe maakt Walker uitstapjes naar individuele leden zoals Eileen Hall die het nummer Should I stay or should I go ten gehore brengt. Ze is met haar 92 jaren een oudgediende, maar nog altijd vol leven, deze vrouw die op haar zeventigste nog stripteases gaf. Zelf zegt ze dat ze altijd een heel verlegen meisje was. Ze woont nu drie jaar in het plaatselijke verzorgingstehuis en daar zingen ze het prachtige I want to be sedated. Ex-marinier Steve is met zijn oude leeftijd nog steeds een sexbeest. Dat het langer duurt is alleen maar prettiger, zegt hij. Fred is 54 jaar getrouwd met Barbara en vreest voor zijn maat Bob Salvini die een zwakkere gezondheid heeft. Bob geeft het niet op, omdat hij vreest dat Cilman straks een ander zijn tekst laat zingen. Cilman geeft hem een cd zodat hij niet altijd op de repetities hoeft te verschijnen. Voor de zekerheid oefent Fred ook de tekst van Bob in.

Tussendoor doet het koor nog een optreden in de gevangenis. Op weg er naar toe vertelt de assistente van Cilman dat Bob die nacht overleden is. Tijdens het optreden maken de nummers Dancing in the dark en Forever young veel indruk op de gevangenen die de koorleden ook letterlijk in hun armen sluiten. Een verdere tegenvaller is het overlijden van Joe, die ondanks een bloedtransfusie toch de kanker niet kon tegenhouden. Nothing compares to you is een hommage van het koor aan de overledene.   

Tijdens de uitvoering spreekt Cilman mooie woorden over de geliefde Joe en Fred zingt het nummer Fix you op ingetogen en hartverscheurende wijze. Zelfs het nummer Yes we can komt daarna moeiteloos van de grond. Het publiek in het uitverkochte theater klapt de handen stuk en zingt de kelen schor. Een toeschouwer zegt na afloop dat ze zich nooit meer moe en oud zal voelen.

Hier de trailer, hier The Clash met Should I stay or should I go. In de aftiteling lezen we dat Eileen Hall nog in datzelfde jaar 2007 overleed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten