Teveel flauwe elementen in onderhoudende Franse tragikomedie
Les souvenirs,
geregisseerd door de Franse filmmaker Jean-Paul Rouve (Duinkerken, 1967) is
gebaseerd op de gelijknamige roman van de Franse schrijver en regisseur David
Foenkinos, die drie jaar eerder met zijn broer Stéphane de film La délicatesse maakte. Beide films zijn
onderhoudend maar missen ondanks het goede spel van de hoofdrolspelers,
respectievelijk Audrey Tatou als Nathalie en Mathieu Spinosi als Romain, de
uitstraling van een meesterwerk.
De tragikomedie Les
souvenirs speelt zich af tussen twee begrafenissen en wel die tussen de
begrafenis van de opa en de oma van Romain Esnard, die letteren studeert. In
dezelfde periode gaat zijn vader Michel met pensioen hetgeen druk zet op zijn
huwelijk met Nathalie. Romain woont nog thuis en speelt de reddende engel, ook
ten aanzien van zijn oma die na een val naar het ziekenhuis raakt, waarop
Michel, na overleg met zijn broers besluit dat ze beter in een verzorgingstehuis
kan worden opgenomen. Hoewel oma zich daar eerst tegen verzet, laat ze zich de
veranderingen aanvankelijk aanleunen.
Na enige tijd neemt ze, zonder iemand van haar plan op de
hoogte te stellen, de wijk naar het plaatsje Etretat in Normandië, waar ze haar
jeugd doorbracht tot ze vanwege de oorlog met haar ouders vluchtte. Romain
krijgt een ansichtkaart van haar waarop hij met de auto van zijn vader naar
Etretat rijdt om zijn oma op te halen. Tegelijk doet hij daar een vriendin op
waar hij al heel lang naar op zoek was. Monique is de juf van de klas waar oma
op bezoek gaat en vragen op zich afgevuurd krijgt waaronder de grappige vraag
of alles in haar tijd zwart wit was.
Jean-Paul Rouve grossiert vooral in korte, snelle scènes die
de indruk van vaart geven maar een gebrek aan diepgang niet kunnen maskeren. Nogal
gekunsteld is het begin en het einde van de film waarin eerst Romain en later
Monique te laat op de begrafenis van respectievelijk de opa en de oma
arriveren. Ook cliché is de rol van Jean-Paul Rouve als de alcoholistische
hoteleigenaar Phillipe, die graag wil dat Romain een roman schrijft en hem een
baantje geeft als nachtportier en daarnaast Audrey Lamy als de lacherige
directrice van het verzorgingstehuis waarin oma wordt opgenomen.
Wel weer leuk is een benzinepomphouder, die Roman op weg
naar Normandië polst over de beste manier om een vriendin te krijgen en die hem
het antwoord geeft dat hij die in ieder geval niet moet zoeken en daardoor een
vriendin in de schoot geworpen krijgt. Op de terugweg, met zijn vader in de
auto, die meteen naar Normandië gevlogen is nadat zijn moeder overleden is, stopt
Romain bij hetzelfde benzinestation en zegt tegen zijn nogal knullige vader,
dat hij aan de pomphouder moet vragen hoe hij zijn relatie weer op de rails
krijgt. Het advies dat hij krijgt, namelijk om terug te grijpen op het verleden
toen alles tussen hem en Nathalie nog goed was, werkt wonderwel maar is
tegelijk weer een voorbeeld van een flauw element in de film.
Jean-Paul Rouve acteerde ook al eerder in Un long dimanche de fiancailles uit
2004.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten