Sterke uitbeelding van vader en zoon verhouding rond
ontvoeringen
De Argentijnse filmmaker Pablo Trapero (1971) maakt films
met een sterk sociale inslag. Na zijn debuut Mundo grúa ofwel Crane world
(1999), over een havenwerker die zijn baan kwijt raakt, maakte hij onder andere
Leonera (2008), over een vrouw die
van haar vrijheid en haar kind wordt beroofd. El Clan past aardig in dit rijtje, al kijken we dit keer vanaf de daderkant
naar de maatschappelijke werkelijkheid. In dit geval gaat het om voormalig juntaleider
Arquimedes Puccio, die na het herstel van de democratie in Argentinië in 1982,
gewoon doorging om mensen te ontvoeren en die verbergt in zijn eigen huis. Dit
maal geen politieke tegenstanders maar rijke mensen om daarmee veel losgeld te
kunnen innen.
De ontvoeringen verlopen altijd op dezelfde wijze. Men
sleurt het slachtoffer in een auto en sluit die op in het ouderlijk huis.
Puccio belt vervolgens met de familie over de ontvoering en raadt met klem aan
om geen ruchtbaarheid aan de zaak te geven, als men de ontvoerde terug wil
hebben. Hij laat ook weten waar men een brief kan vinden die door de ontvoerde
zelf geschreven is, altijd met daarin de boodschap om toe te geven aan de eisen
van de daders. Daarna volgt de overdracht van het losgeld in een sporttas
ergens op een openbare plek, die van een afstandje door Puccio in de gaten
gehouden wordt.
Zijn oudste zoon Alejandro (achter zijn vader op de poster), een talentvolle rugbyspeler, zit
in een moeilijk parket als zijn vader, Ricardo, een vriend van hem, met wie hij
rugbyt, heeft uitgekozen. Hij doet wel mee aan de ontvoering maar schrikt zich
dood als hij later hoort dat Ricardo is doodgeschoten ondanks het feit dat het
losgeld betaald is. Daarmee zit hij klem tussen de wereld van zijn vrienden en
zijn vader. De laatste legt uit dat Ricardo argwaan over de rol van Ricardo tijdens
de ontvoering had en paait hem later met een deel van de buit, waarmee
Alejandro zich een goed leven met zijn nieuwe vriendin Monica kan veroorloven.
Monica heeft Zweedse voorouders en wil in de zomer graag naar dat land en dat zou
ook staan te gebeuren, als er niet een laatste, mislukkende ontvoering aan vooraf
ging.
Vòòr die tijd heeft Alejandro er al voor gezorgd dat hij
zijn broer Maguina, die naar Australië was vertrokken, weer bij de onfrisse
praktijken betrekt, terwijl hij anderzijds met lede ogen moest aanzien dat zijn
jongere broer Guillermo had besloten om na een sportwedstrijd niet meer naar
huis terug te keren, omdat hij voorvoelde dat het daar verkeerd zou aflopen. Het
is het voorspel van een gewelddadig en zeer dramatisch einde.
De Engelse liedjes zoals Lazy
sunday afternoon doen het goed en de personages zijn voorbeeldig gecast. De
vader (Guillermo Francella) speelt zijn rol met veel beheersing, zoals we zien
als hij zit te kijken naar een toespraak van generaal Galtieri, die het einde
van het schrikbewind aankondigt, maar hij kan zich ook behoorlijk laten gaan,
in het begin van de film over zijn ongehoorzame zoon Maguina of als de zaken
niet lopen zoals hij wil. Alejandro (Peter Lanzani) laat de spanning goed zien
die in hem kruipt als hij steeds meer tussen de wereld van zijn vader en die
van zijn vrienden verpletterd dreigt te raken. Dat de film op ware
gebeurtenissen gebaseerd is, maakt het allemaal nog aangrijpender.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen