Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 22 april 2018

Filmrecensie: Angela (1973), Nikolai van der Heyden


Ode aan de jeugd die het avontuur aangaat

In de film Angela die in het Engels uitgebracht werd als Love comes quietly vertelt de beginnende cineast Nikolai van der Heyde (1936) het ongewone liefdesverhaal van de in het eerste jaar gesjeesde student mechanica Harm Wouter met de vrijgevochten Angela, stiefdochter van Ben Hoeksema die ooit opgroeide in de Friese dorp waar de film zich afspeelt, maar naar de Verenigde Staten verhuisde. Hij komt toch weer terug omdat hij de moeder van Harm Wouter niet kon vergeten. Tijdens zijn verblijf in het dorp ontmoeten Harm Wouter en Angela elkaar en maken samen een romantische tocht door de Friese weilanden, die helaas noodlottig afloopt.

Het verhaal speelt in 1926 toen de normen nog heel vast lagen, zeker op het Friese platteland. De notabelen waaronder de dominee waarin in meteen Onno Molenkamp herkende, en Menno Dijkstra, eigenaar van de plaatselijke kaasfabriek drinken een Bokma in het lokale café en verwerpen de lossere zeden die in Holland en zeker in Amsterdam gelden. Menno kan daarom niet geloven dat zijn zoon gezakt is in het eerste jaar van zijn studie in Holland. De langharige Harm Wouter, fraai gespeeld door Sandy van der Linde, maakt een verveelde indruk, een echte adolescent die niet goed weet wat hij met het leven moet aanvangen. Met tegenzin gaat hij naar het feestje dat zijn ouders georganiseerd hebben en dat ze ondanks de slechte prestaties toch maar door laten gaan. Hij speelt ook nog een nocturne op de piano voor de gasten.

Een doorbraak in leven van Harm Wouter ontstaat als Ben Hoeksema met zijn stiefdochter Angela in het dorp verschijnt. Meteen al is er commotie als de melkrijder drie bussen melk verliest omdat zijn aandacht bij Angela was die in haar hotelkamer in haar blootje haar haren stond te kammen, een adembenemende scène in de film die opeens tegen alle mores ingaat. Harm Wouter leert Angela kennen als zij en haar stiefvader een hapje gaan eten bij de Dijkstra’s na de zondagse dienst. Menno is duidelijk geïrriteerd omdat hij niet verstaat wat er gaande is. De liefdesverklaring van Ben wekt bij Louise, knap vertolkt door Kitty Janssen, zoveel verlangen op dat ze die bij Menno nog probeert te stillen, maar Menno is enkel geïnteresseerd in zijn bedrijf en wordt zelfs boos als Louise hem verwijt dat hij enkel aan geld denkt.

De tocht die Harm Wouter en Angela maken is pure romantiek. Angela schopt meteen al haar naaldhakken uit als ze op weg gaan en niet veel later, na een zwempartij in een heerlijk meertje, volgt Harm Wouter haar voorbeeld. Dan komt hij er ook achter dat Angela zwanger is. Het vooruitzicht om met haar in het huwelijk te treden wordt door Van der Heyde wreed in beeld gebracht met de realiteit die daar recht tegenover staat.
Het motto van Thoreau dat daarop volgt luidt: Age is no better, hardly so well, qualified for an instructor as youth, for it has not profited so much as it has lost.

De vorm van de film doet denken aan de bordkartonnen beelden uit de film van Nouchka van Brakel over Aletta Jacobs. De rollen worden heel erg op zijn Swiebertje gespeeld terwijl de muziek uit de jeugdserie Silas lijkt te komen. Alleen zijn daar de schrille tonen ook nog vals, waardoor ze weer wat aan charme winnen.

De rol van Angela werd gespeeld door de gerenommeerde actrice Barbara Hershey (Hollywood, 1948), toen nog Barbara Herzstein heette. In de periode dat ze in Angela speelde noemde ze zichzelf Barbara Seagull vanwege de zeemeeuw die per ongeluk dood ging tijdens de film Last summer (1969). Ze speelde later nog in films als Shy people (1987) en The portrait of a lady (1996). In Angela is ze zwanger van een kind van David Carradine.

Hier meer informatie op VPRO Cinema, hier mijn bespreking van Aletta Jacobs – het hoogste streven, hier meer quotes van Thoreau.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten