Liefde als magnetische aantrekkingskracht in meisjesvriendschap
Het romandebuut Het
wolfgetal van Laura van der Haar, die eerder als dichter debuteerde met de bundel Bodemdrang, gaat
over een ontsporende pubervriendschap in de jaren negentig in het Hollandse
veenplassengebied tussen twee meisjes, de ik-figuur en Vikki. Hoewel hun
verhouding fictie is, nam Van der Haar een jeugdvriendschap die ze zelf
beleefde, als uitgangspunt. Carolina Lo Galbo stelt haar enkele vragen
daarover.
Lo Galbo begint erover dat Vikki steeds rafeliger wordt.
Van der Haar antwoordt dat het idee voor de roman zich
stapsgewijs ontwikkelde. Ze schreef al elf jaar eerder stukjes over dit
onderwerp. Vier jaar geleden deed ze dat uitvoeriger in vijftig duizend woorden
en daarna heef ze het verhaal over de hechte vriendschap tenslotte neergelegd
in Het wolfgetal. Haar roman is
fictie maar er ligt wel een echte meerderjarige vriendschap aan ten grondslag.
Deze ging verloren, totdat haar vriendin, die een andere naam had aangenomen,
contact met haar opnam. Ze was nog helemaal dezelfde persoon van vroeger en
zorgde bij Van der Haar voor een thuiskomen. Dat was ook het moment om de roman
te gaan schrijven.
Lo Galbo zegt dat Vikki een duister meisje is.
Van der Haar antwoordt dat het fascinerend is dat Vikki zo’n
aantrekkingskracht heeft op de hoofdpersoon.
Lo Galbo wil weten waarom die bij Vikki bleef.
Van der Haar antwoordt dat de liefde tussen de twee groter
is dan al het andere. Het gaat om een volledige overgave aan elkaar.
Lo Galbo merkt op dat de Vikki zich minder hoeft te geven.
Van der Haar antwoordt dat Vikki zich wel ten dienste stelt van
de ik figuur.
Lo Galbo spreekt van een symbiose tussen de twee, die elkaar
leren kennen als ze elf jaar oud zijn en dat de ongeremde Vikki later last
krijgt van psychiatrische verschijnselen. Ze wil nogmaals weten wat nou de
aantrekkingskracht van VIkki is.
Van der Haar antwoordt dat dat een jeugdige niet goed ziet
wie de andere persoon is. Gezien worden is belangrijk voor de ik figuur en de
aandacht van Vikki bevalt haar. De verhouding kan eerder als liefde dan
vriendschap getypeerd worden, want de meisjes kunnen elkaar niet loslaten.
Lo Galbo zegt dat de vriendschap onder haar huid ging zitten
en of dat komt door observaties die ze in haar dagboek maakte.
Van der Haar antwoordt dat dit niet het geval is, maar dat ze
een sterk visueel geheugen heeft en ook research heeft gedaan, onder andere
door het lezen van oude schoolschriften die haar ouders bewaard hadden. Zelf
zou ze als ouder meer met haar dochter praten over deze vriendschap en tegelijk
ervoor zorgen dat de thuissituatie veilig blijft.
Lo Galbo zegt dat het verhaal heel zintuiglijk beschreven
is.
Van der Haar vindt het prettig om als lezer meegenomen te
worden.
Lo Galbo vraagt wat de impact is van de latere ontmoeting
tussen de meisjes
Van der Haar antwoord dat het mooi is maar dat er ook iets
verpest wordt, namelijk de onmogelijkheid de intensiteit van vroeger te
hervinden. Het is tegelijk aan haar eigen vriendschap die, wat zuiverheid
betreft, alleen een gelijke vindt in de literatuur.
Hier een
leesfragment op de site van Athenaeum Boekhandel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten