Op zoek naar de andere werkelijkheid.
Wim Brands laat het nieuwe boek van Ramon Gieling aan de kijkers
zien en spreekt over een niet te verfilmen verhalendebuut van de man die op de
eerste plaats filmmaker is en die onder andere de weergaloze documentaire En
un momento dado (2004) maakte over Johan Cruyff bij Barcelona, de op dit
blog besproken film Tramontana
(2009) en About Canto (2011).
Op het ogenblik werkt Gieling aan Blinde
verkopers van loterijcoupons. Franco kwam ooit met het plan om blinden
daarvoor in te zetten. In Spanje zijn er 150.000 verkopers. Elke dag is er een
trekking. Gieling vindt het prachtig dat blinde zieners het geluk dan wel de
illusie verkopen. Hij zoekt altijd naar onmogelijke onderwerpen, naar zaken die
eigenlijk niet kunnen.
Brands ziet dat als een bruggetje naar het boek De hoofdletter PIJN.
Het motto naar Bunuel luidt, dat als hij een overleden vriend op straat zou
tegenkomen hij niet zou denken aan een wonder, maar zou denken: daar heb je
weer iets wat je niet begrijpt, Luis. Voor Gieling is dat een credo. Het
plaatst het geheim niet in de hemel maar op aarde.
Zijn vader was antiquair en kocht inboedel op van boeren in
Spanje. Als jongetje van negen maakte de sfeer veel indruk op hem. Hij zag in
1963 armoede, de stierengevechten, de Guardia Civil. De streek Extramadura
betekent extreem hard. De tegenstellingen zijn er groot. Poëzie maakt deel uit
van het dagelijks leven. Blindheid is de ruimte tussen twee werelden, zei een
blinde oud legionnair.
Gieling maakte een film over een essay van Lorca, de Duende,
een moeilijk te vatten duister begrip dat letterlijk kleine duivel betekent en
het tegendeel van de inspiratie omvat. Brands toont het openingsfragment uit de
film Tramontana waarin twee jochies tegen de wind in van een berg af
vliegen. Het gaat weer over het geheim dat niet zo gemakkelijk in woorden is te
vatten. Gieling probeert de essentie weer te geven, die aan te raken, die
intact te laten door een open einde. Hij droomde zelf twee jaar lang dat ie kon
vliegen, een paar meter boven de grond.
De dood is iets vitaals, net als de liefde. Brands haalt
Lorca aan die schreef dat Spanjaarden niet met de dood uit de voeten kunnen,
maar wat afschrikt trekt ook aan, zegt Gieling.
Ook in Canto ostinato van Simeon ten Holt komt het
raadsel naar voren. Kan muziek levens van mensen veranderen? vroeg Gieling zich
af. Hij had gehoord wat het Canto teweegbracht. Zo was er een man die
geopereerd wilde worden terwijl het canto gespeeld werd.
Gieling wil het mysterie in stand houden. ‘Je moet houden
van de werkelijkheid om te ontdekken dat die krankzinnig is.’
Hier meer
over Ramon Gieling. Onder het kopje texts ook het eerste, stilistisch en inhoudelijk niet al te sterke, verhaal De hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten