Bevlogen econome zoekt oplossingen op maat.
De 34ste Globaliseringslezing komt vanuit Felix Meritis en
wordt ingeleid door Linda Polman, auteur van De crisiskaravaan, die de
spreekster met lof overlaadt. Behalve ontwikkelingseconome is de Francaise ook
bergbeklimster. Polman vraagt haar naar overeenkomsten. Die zijn niet moeilijk
te vinden: men moet voorzichtig opereren, de aandacht erbij houden en men is
afhankelijk van elkaar, je kunt het niet in je eentje doen.
Daarna gaat het over de vraag hoe Duflo zo geïnteresseerd
raakte in de armoede. Duflo vertelt over haar moeder die voor een Ngo werkt. Ze
wijst op de de compilatie documentairebeelden die voorafgaande aan haar lezing
getoond werden, onder andere van Jeffrey Sachs, en zegt dat over
ontwikkelingshulp en armoede veel clichés bestaan, dat het erom gaat die te
vermijden en een duidelijk beeld te krijgen van de problemen, die niet overal
op het zelfde vlak liggen. Een één-dimensionale benadering noemt ze
verkeerd.
Ze las als kind een strip over moeder Teresa waarin beweerd
werd dat men in het overbevolkte Calcutta op één vierkante meter moest leven.
Duflo vroeg zich af hoe men dan kon slapen, maar haar Nederlandse aupair legde
haar uit dat die kleine ruimte ook kon worden ingedeeld in twee meter bij
vijftig centimeter.
Waar was iedereen, waar waren al die mensen? vroeg ze zich
af, toen ze zelf later naar Calcutta kwam.
De problemen van de armoede schetst ze aan de hand van drie
voorbeelden: inenting, voedselprogramma’s en verzekeringen.
Het is moeilijk te begrijpen waarom mensen in Afrika hun
kinderen wel of niet inenten. Ze beschrijft een experiment waarin men een kilo
linzen kreeg als beloning voor het inenten. Daaruit blijkt dat men daarmee
succes had.
Ze was dertien jaar oud toen het concert We are the world
gehouden werd en ze de stervende kinderen in Ethiopië zag en er geld voor
voedsel werd ingezameld. Voedselprogramma’s zijn belangrijk maar soms eet men
paradoxaal genoeg minder als het voedsel goedkoper wordt. Dan besteedt men het
geld dat men overhoudt liever aan luxe artikelen.
Het microkrediet lost niet alle problemen op. Er moet wel
een markt zijn. Het leveren van verzekering - op gezondheidsgebied
bijvoorbeeld, maar ook tegen mislukte oogsten - is een nieuwe manier om mensen in Afrika te helpen. Hoewel men te
maken heeft met veel risico’s zoals het weer en de voedselprijzen, wil men zich
juist niet verzekeren omdat men dan nog meer geld kwijt is en daarom blijft men
arm.
Duflo zegt dat er nooit één oplossing is, maar dat er in een
bepaald gebied gekeken moet worden wat precies het probleem is en dat daarbij
een oplossing op maat gevonden moet worden. Ze spreekt over de drie i’s die een
oplossing in de weg staan: onwetendheid (ignorance), inertie en ideologie.
Eenvoudige oplosssingen kunnen een groot verschil maken. Zoals iemand als
reactie in Trouw
van 31 december 2011 schreef, zijn soms een paar scherpe spitten van meer
waarde dan geld.
Hier
een link naar haar boek Arm en kansrijk. Zie voor een weergave van de lezing de
site van Tegenlicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten