Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 16 januari 2012

Filmrecensie: Cronicas (2004), Sebastian Cordero


Glad verhaal over een kindermoordenaar.

Cronicas begint met Vicinio Cepeda die boven water komt, zich wast met een stuk zeep en in zijn jeep stapt, die bij een bouwval geparkeerd staat. Hij werpt een plastic zak naast zich op de voorbank en rijdt naar zijn woonplaats in Ecuador waar juist op dat moment een begrafenis voor enkele vermoorde kinderen wordt gehouden.
De televisieploeg van Manolo Bonilla is daarbij aanwezig. De televisie journalist draagt medewerkster Marisa op interviews te houden met betrokken familieleden. De familie van Lucho verloor ook een kind. Joseph Juan, zijn tweelingbroer, wordt niet veel later op een kruispunt aangereden door Cepeda. De volkswoede richt zich op hem. Men probeert hem zelfs in brand te steken.

Cepeda zegt in de gevangenis tegen Bonilla dat hij informatie heeft over het monster van Babahoyo en dat hij die wil geven in ruil van een reportage over de lynchpartij. Hij geeft een aanwijzing over een negenjarig meisje dat ergens begraven ligt. Zijn informatie klopt.

Bonilla vraagt hem hoe hij dat kan weten. Cepeda antwoordt dat hij het monster gekend heeft.

‘En als hij zelf het monster is?’ vraagt Marisa, die vreemd gaat met Bonilla.

Bonilla zit in een moeilijk parket. Hij zet zijn camera uit als hij met Cepeda praat om eerst de waarheid te achterhalen. ‘Schuld maakt je kapot,’ zegt Bonilla tegen Cepeda.

Cepeda was een bijbelverkoper. Marisa komt erachter dat hij in de plaatsen was op het moment dat daar kinderen vermoord werden. 

De vrouw van Cepeda haalt de plastic zak van haar man uit de auto, met daarin een fles drank en kleren. Ze bewaart de zak eerst in haar huis maar gooit die later, als ze op de radio gehoord heeft over een nieuwe dode, van wie de kleren beschreven worden, in een stortplaats.

Het is erg voorspelbaar in de film. De oplossing ligt er duimendik bovenop. De knappe onderzoeker Manolo Bonilla die als een Zuid-Amerikaanse James Bond in zijn eentje de zaak rond de kindermoorden probeert op te lossen. De commentaren van zijn medewerkster Marisa zijn vooral bedoeld om zijn visie nog beter voor het voetlicht te brengen. Cepeda is een geslepen misdadiger van het soort Dutroux. Het is allemaal net te glad om indruk te kunnen maken.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten