Ode aan de demonstrant, uitgeroepen tot persoon van het jaar
2011.
De uitzending begint met beelden van het park in New York
tegenover Wall Street, waar zich op 11 oktober 2011 een grote menigte
verzamelde die protesteerde tegen de morbide inkomensverschillen in het land.
Vervolgens schakelen we over naar Rome, Madrid en Lissabon waar aanhangers van
de Occupy-beweging met een digitale camera hun activiteiten in
beeld brengen. Afwisselend wordt de sfeer in de drie zuidelijke hoofdsteden van
Europa geschetst. Voor de overzichtelijkheid zet ik de fragmenten los van
elkaar.
In Rome worden de vergaderregels vastgesteld voor de
plenaire vergaderingen die twee maal daags gehouden geworden. Er zijn symbolen
voor als iemand te lang aan het woord is en als het onduidelijk is wat iemand
zegt. Internet speelt verder een belangrijke rol in de communicatie. Het zijn
hele gewone lui die demonstreren, werklozen, studenten en mensen met een baan
ook. Men hanteert pacifistische uitgangspunten en mediteert ook.
Men is verontwaardigd over de machtsverschillen in de
maatschappij, het gebrek aan waarden en de uitbuiting van de derde wereld. De
media brengen alleen maar flauwekul en de bevolking draait op voor de crisis.
Mensen zijn echter niet te manipuleren. Men moet niet denken dat het verzet
afgenomen is. Ze werken samen en zorgen ervoor dat het protest zich als een
virus door de wereld verbreidt.
In Madrid is het grote plein Puerta del Sol omgedoopt in
Hotel Madrid. Een ontwerper toont een affiche dat hij gemaakt heeft met de
tekst Mudo Grito dat Stille Schreeuw betekent en dat overal in de
binnenstad wordt aangeplakt. Een rode iglo-tent is symbool van de 15 Mei
beweging. Een werkloze jongen skypt met een vriend over het plan om een tijdje
in Nieuw Zeeland druiven te gaan plukken. De verontwaardigden willen geen
verloren generatie worden, maar pleiten voor een sterke verzorgingsstaat en een
goede maatschappelijke dienstverlening. Dit is geen crisis, dit is het systeem.
Het instortende financiële systeem slokt zelfs landen op. De buitenwacht wil
doelstellingen van hen horen en een strategie, maar die is er niet. Er is
alleen een spontane beweging. Je stapt erin en neemt een andere weg, uit de ideologische
terreur die zich over Europa verspreidt.
In Lissabon wordt vooral gediscussieerd. Het is een domper
dat ze economisch achteruit gaan en dat er zoveel werkloosheid is. Portugal is
te lang een dictatuur geweest. Daarna steeg de levensstandaard en was er geen
reden tot klagen. De politiek is teveel aan de politici overgelaten. Zangeres
Ana Bacalhau van de groep Deolinda maakt het publiek enthousiast met liederen
over een domme wereld waarin je moet studeren om slaaf te zijn. Er is
verbondenheid na het concert. Men voelt zich gevangen, machteloos, onzeker over
de economie en de euro. Men verdient de helft van in Spanje. Men kan niet
begrijpen dat premier Coelho werkloze leraren naar het Portugees-talige
buitenland wil sturen. Hij gedraagt zich als een vader, zegt een studente. Ze gaan
bedenken wat ze willen met Portugal. Er is een wil om het systeem te
veranderen.
Tot zover de impressie. Het is mooi om te zien hoe
vredelievend het protest is, echt een volksbeweging. Dit jaar zullen we nog
veel van Occupy horen. Op dit moment heeft men iglo’s gebouwd in de sneeuw in
Davos, waar de wereldleiders samenkomen. Merkel zei aldaar in een toespraak dat
er geen alternatief is voor het kapitalisme. Misschien kan ze zich bij de
Occupy aansluiten.
Hier, voor Portugees sprekenden, het wonderschone Parva que Sou van Deolinda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten