Kloof tussen oud en jong op verrassende wijze overbrugd
In de tweedelige documentaire Voor de leeuwen van Julia von Graevenitz volgen we een aantal ROC
leerlingen uit Amsterdam die een jaar stage lopen in een verzorgingstehuis in de Jodaan. Personeelstekort is volgens de aankondiging de
belangrijkste reden voor de inzet van de leerlingen. Het is een experiment en de vraag rijst of zoiets
goed kan gaan.
Meteen in het begin houdt de kijker zijn hart vast. Marius komt
pompverloren binnen en vraagt waar hij zijn jas kan ophangen. Hij praat zijn
onzekerheid van zich af. Rachel is een schat van een meid maar met haar armen
stijf over elkaar. Het is nogal wat om straks een stel bejaarden op je af te
krijgen. Coach José moet alle zeilen bijzetten. Het is zoals de titel luidt
inderdaad Een pittige start.
Onder de bewoners bevindt zich de aimabele, getrouwde meneer
Gé Suurhof, een gewezen ambtenaar, met een streepje op de é, zoals hij tegen Marius
zegt, die zijn naam in zijn schrift noteert. Hij zit in een rolstoel omdat hij
ingezakt is, zoals hij dat noemt. Hij vindt zijn afhankelijkheid vreselijk. De
kijker heeft met hem te doen. Marius houdt de moed erin.
Inmiddels is ook leerling Purnall gearriveerd, een Surinamer
en woont in Zuid-Oost. Het is de bedoeling dat hij bewoners gaat wassen maar
hij laat het eerst maar eens voordoen door José. Een andere leerlinge, Fatima,
is van Marokkaanse afkomst. Ze al wat ouder en heeft een kind van vier jaar. Ze
is kritisch en vindt dat zij niet als werkkrachten moeten worden ingezet.
Het is de bedoeling dat de leerlingen alle voorkomende
activiteiten doen, dus ook eten koken. Samen met de bewoners bespreekt men het
maal voor die dag. Sudderlapjes zouden wel erg lekker zijn. Marius en Purnall
speuren op de vleesafdeling van AH naar dit soort vlees, maar vinden alleen
sucadelapjes en die blijken juist goed. Marius heeft niet zo veel geduld om ze
te laten sudderen, maar tenslotte worden ze door de bewoners zeer gewaardeerd.
Nieuw binnen komt een wat verwarde mevrouw Schijffelen, die onlangs
haar man verloren heeft. De leerlingen doen hun best haar een nieuw thuis te
bieden. Rachel ontdekt na het douchen een lelijke wond op haar hoofd en roept de
hulp van José in, die de wond behandelt en zegt dat ze het als een
aandachtspunt moet noteren. Mevrouw Müller is een klagende Amsterdamse. Ze is vroeger
kort getrouwd geweest en heeft haar hele leven hard gewerkt, waardoor ze longemfyseem
en artrose heeft opgelopen.
Tijdens een dreamteamsessie worden de leerlingen door de
leiding gestimuleerd om op zoek te gaan naar stille wensen van de bewoners. Een
gesprek naar aanleiding van het bekijken van het fotoalbum biedt daarvoor
mogelijkheden. Gé zou wel een dagje naar huis willen, maar weet dat dit teveel
verdriet teweeg brengt en ziet ervan af. Hij mist wel een kroeg en contact met
andere mannen.
Tussendoor vinden er voortgangsgesprekken met de leerlingen
plaats, zoals in het tehuis als op school. Marius wil van school wel eens een
complimentje, hetgeen door zijn docent wordt genoteerd. Purnall krijgt de nodige
kritiek omdat hij vaak te laat komt en zijn familie in het tehuis rondleidt. Aan
het eind van het eerste deel krijgt hij een exit gesprek. Hij zegt daarin dat
het zijn eerste stage was en dat het nog moest wennen.
In de tweede aflevering, Doorgaan
tot het bittere eind genoemd, wordt mevrouw Müller gepolst over haar wens.
Ze zou het liefst haar zoon zien die zelfmoord heeft gepleegd, maar dat gaat
niet meer en zijn graf bezoeken wil ze niet. Omdat ze vroeger ansichtkaarten
geschilderd heeft, verzorgt men een sessie zonnebloemen schilderen voor haar,
waar ze een beetje met de pet naar gooit. Ze is boos omdat men haar vroeg
wakker maakt om haar te benevelen. Later wordt ze kort in het ziekenhuis opgenomen
en komt daar zichtbaar beter uit (op de foto wordt ze omringd door de leerlingen).
Marius heeft een man voor Gé opgedoken die een etage lager
zit en net een boek Het leven van Ton
Lutz zat te lezen. Gé is erg sociaal, maar zijn gesprekspartner is blij dat
hij het leven achter zich heeft. Later organiseert Marius een zeer succesvol uitstapje
naar het concertgebouw voor Gé en zijn vrouw.
Fatima maakt zich zorgen over mevrouw Schijffelen die de
moed heeft opgegeven. Marius heeft gezegd dat ze haar maar niet meer uit bed
moeten halen en dat komt hem op een officiële waarschuwing te staan. Niet dat
hij daar slechter van wordt. Het houdt hem beter bij de les.
De dood van zowel mevrouw Schijffelen als een andere mevrouw,
die uitgedroogd was geraakt, leidt tot onzekerheid bij de leerlingen. Desondanks
lijken ze meer gegroeid en volwassener dan aan het begin van het jaar. De
bewoners nemen met spijt afscheid van de leerlingen. De kloof tussen jong en
oud is overbrugd.
Hier meer informatie op de site van de NRCV met een voorproefje van het tweede deel met een gesprekje met Fatima en Marius, die net bij de crematie van mevrouw Schijffelen is geweest en een link naar de nodige reacties van kijkers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten