De problemen van immigranten sterk verbeeld
Zweden is een land dat veel immigranten opneemt. Dat
hun integratie vaak niet gemakkelijk verloopt, toont Pichler in een bijzonder
krachtig melodrama over een groep Montenegrijnen en in hun bijzonder de jong
volwassen Rasa die ongeschoold werk doet aan de lopende band van een groente
inpak bedrijf en en qua gezondheid niet al te sterke vader heeft. Echte vrienden heeft Rasa niet. Samen met
leeftijdsgenoot Niki fietst Rasa naar haar werk en weer terug naar hun
stacaravan. Gedurende de film blijkt het spannend hoe de wat grove,
maar toch solidaire Rasa het ervan af gaat brengen.
Als Rasa’s vader vanwege zijn klachten met zijn
dochter naar de dokter gaat, zegt hij niet echt wat de klachten zijn. Rasa maakt
zich zorgen en vraagt achteraf aan de dokter of die hem geen ziekteverlof kan
geven, maar zover wil de dokter niet gaan. Dat zou de staat teveel geld kosten.
Later gaat de vader mee met een ploegje naar Noorwegen
om daar te werken. Af en toe bellen Rasa en haar vader met elkaar. De
gesprekken lijken openhartig, maar Rasa vertelt hem niet dat ze ontslag heeft
gekregen op het bedrijf waar ze werkte en dat ze samen met anderen die ook
ontslagen zijn een reïntegratie traject volgt.
Dat moeizame traject wordt in de film sterk
verbeeld, van de wensen die men over de toekomst heeft, de rollenspelen die men
met elkaar speelt, tot het nogal tegenvallende einde, waarin de verwachtingen
onmogelijk vervuld kunnen worden. Rasa zoekt in de tussentijd alvast een baantje en vindt tenslotte iets als vertegenwoordiger voor brandblusinstallaties.
Denkt ze. Het feit dat ze
geen rijbewijs heeft doet haar echter de das om. Niki vindt een baantje in de veehouderij van een oom, maar het doodschieten
van dieren gaat hem zeer aan zijn hart. In de kroeg bespreken de Montenegrijnen de achterstelling van immigranten in
vergelijking met autochtonen.
Bijzonder in Eat,
sleep, die is de verhouding tussen de vader en de dochter. Er is weinig afstand
tussen de twee en een vrijmoedigheid die naar voren komt in het stoeien nadat Rasa
haar vader een niet al te lichtzinnige rugmassage heeft gegeven.
De titel Eat,
sleep, drink verwijst naar een uitspraak van een vrouw in de groep die
daarmee uit dat het leven toch niet alleen bedoeld kan zijn om te eten, te
slapen en daarna dood te gaan. De treurigheid van het bestaan komt het beste
tot uiting in de situatie van de immigranten, die maatschappelijk
geen plaats vinden en ontheemd zijn. Gabriela Pichler brent het drama duidelijk en met grote
betrokkenheid in beeld. Het eindigt weemoedig met het zingen van oude Montenegrijnse
liederen in het café: liederen van hoop en verbondenheid die de vuur op een
betere toekomst in moeilijke omstandigheden levend houden. De kijker sluit deze
ongelukkigen in zijn hart.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten