Droevig beeld van het moderne leven op een Mexicaanse middelbare school
Een grote stevige man komt bij een sloopbedrijf om daar een
auto op te halen die behoorlijk in elkaar lag. Hij stapt in en rijdt ermee door
de Mexicaanse stad die zoals we later vernemen, Puerto Vallarta heet. We volgen
hem vanaf de achterbank op zijn weg door het verkeer. Het is vreemd dat hij
ergens bij een kruispunt de motor uitschakelt, de autosleutels op het dashboard
gooit, uitstapt en wegloopt. Hij laat ons achter als hulpeloze kinderen die
vanuit de binnenspiegel naar het verkeer kijken dat ons voorbij raast.
Wellicht was het de bedoeling van regisseur Michel Franco om
ons met die hulpeloosheid dichterbij de gevoelens van dochter Alejandra te
brengen die na de dood van haar moeder Lucía door een auto ongeluk met haar
vader Roberto naar Mexico-Stad, op tien uur van Puerto Vallarta verhuist. De vader
zegt in een andere auto tegen zijn dochter dat hij de auto van zijn vrouw
verkocht heeft.
Het valt niet mee om na een overlijden van een dierbare een
nieuw leven op te bouwen. Dat geldt voor de vader die chef kok is en een nieuw
restaurant wil beginnen, maar nog meer voor Alejandra die op een nieuwe
middelbare school haar weg moet zien te vinden. Ze treft het niet met haar
klasgenoten die weinig toeschietelijk zijn. De jongen José die haar bijstaat
doet dat eerder om haar te kunnen versieren.
De film wordt dramatisch na een neukpartij tussen Alejandra
en José, die door de laatste op zijn mobieltje wordt vastgelegd. Een ander
stuurt de video rond, waardoor Alejandra zich schaamt om nog op school te
verschijnen. Ze probeert toch zo goed mogelijk mee te doen, maar verzwijgt het
gepest tegen haar vader (die het ook niet gemakkelijk heeft). Als ze van een
tante die opbe
Het is stuitend om te zien dat het gepest maar doorgaat en
dat Alejandra steeds minder middelen heeft om zich ertegen te verzetten. Het
gaat van kwaad tot erger. Tot Alejandra tijdens een excursie naar Veracruz
opeens verdwenen is. De school belt de vader of ze misschien naar huis gegaan
is, hetgeen niet het geval is. De vader is ongerust en gaat naar de politie,
maar die kan weinig doen omdat de scholieren nog minderjarig zijn. Alejandra zit
inmiddels incognito in het ontruimde ouderlijk huis in Puerto Vallarta.
Als de vader weer thuiskomt, ligt er een cd in de bus met
daarop de neukpartij tussen José en zijn dochter. Hij is boos, gaat naar de
school om verhaal te halen, maar krijgt die niet echt. Daarop besluit hij tot
een wraakactie.
Después de Lucía
geeft op schokkende wijze weer hoe een kwetsbaar iemand steeds meer naar de
rand wordt gedreven. De moderne communicatiemiddelen spelen daarbij een
belangrijke rol. In dit onbetreden gebied kan men zijn boekje te buiten gaan. Het
is belangrijk dat er regels komen betreffende de omgang ermee. Dat is echter
niet de hoofdzaak. Die is dat scholieren echt zwaar een grens overgaan en dat
er niet tegenop getreden wordt. Het is de vraag met welke intentie de regisseur
deze totale vernedering gefilmd heeft. Het vele psychologische en fysieke
geweld tegen Alejandra is weerzinwekkend om te zien. Het had Michel Franco
gepast als hij meer stelling had genomen tegen dit soort wrede praktijken. Het
weerwoord dat hij wel laat zien hoe een en ander in zijn werk gaat, volstaat
niet. Ik vraag me af met welk gevoel de kijker de cinema verlaat. Geschokt,
waarschijnlijk, over zoveel geweld, en hulpeloos zoals kinderen op de
achterbank.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten