Veel klein en groot leed in Franse vriendengroep
De titel Les petits
mouchoirs zou kunnen duiden op het vele grote en kleine leed dat in deze
derde film van Guillaume Canet volop aanwezig is, maar verwijst naar een Franse
uitdrukking, die gaat over leugentjes om eigen bestwil, die ook vaak in Les petits mouchoirs voorkomen.
Het verhaal gaat over een vriendengroep die gewoonlijk de
zomer doorbrengt in het strandhuis van Max Cantara en zijn vrouw Véro. Deze
zomer echter krijgt Ludo, een van de deelnemers, vlak voor vertrek een ernstig
brommerongeluk. Na een lange nacht in een drukke en losbandige disco wordt hij
in de ochtend in het centrum van Parijs op een kruispunt geschept door een
auto.
De vrienden bezoeken hem in groepjes in het ziekenhuis. Zijn
voormalige geliefde Marie spreekt hem moed in. Ze besluiten toch maar naar Cap
Ferret in Zuid-Frankrijk af te reizen. In Parijs kunnen ze ook weinig voor hem doen.
Max heeft er meteen behoorlijk de pest in en dat blijft zo
de hele film door. Zijn humeur wordt er niet beter op als Vincent, die getrouwd
is met Isabelle en met haar enkele kinderen heeft, hem bekend dat hij verliefd
op Max is. Verder heeft Max nogal wat last van steenmarters die over het dak
lopen. Als hij in zijn bed ligt kan hij er niet van slapen. Hij snauwt anderen
af. Af en toe verontschuldigt hij zich op bevel van Véro die anders vertrekt.
Filmer Eric heeft het ook niet gemakkelijk. Hij was ook in
de disco en voelt zich aangevallen als men hem ervan beticht dat hij mee snoof
met Ludo. Hij heeft een moeilijke verhouding met actrice Léa die in Parijs is
achtergebleven.
Dan is er nog Antoine die hoteldebotel is van Juliette en
steeds met haar belt en anderen lastig valt met de vraag hoe hij op haar moet
reageren. Het is grappig dat hij tijdens vaarles op een speedboot die in razende
vaart de kant op stuurt omdat hij met Juliette wil praten.
Marie schreeuwt haar frustraties van haar af als ze achter
de speedboot van Max voortgesleept wordt op een plastic vlot, want het gaat haar
veel te snel naar haar zin. Franck, een huidig vriendje van haar, die op bezoek
komt, kan haar niet boeien. Ze vindt het vervelend dat hij met zijn gitaar en popzang
wel in de smaak valt bij de anderen. Tijdens zijn liedje Please talk to me kijkt ze verstoord op uit haar boek.
Fraai is de video van een voorgaande zomer met Ludo erbij
die vertoond wordt voor het landerige gezelschap na een dagje strand.
Het is kortom een dynamische toestand daar, die leuk te
volgen is voor de kijker. Helaas is het einde drakerig en sentimenteel en lijken
de vele popliedjes, onder andere van Antony, die de breuk tussen Eric en Léa stemmig
ondersteunt, de aandacht vast te moeten houden. My way van Frank Sinatra is op het eind wel erg oppervlakkig en dat
is jammer in een film waar mooi in geacteerd wordt, die vaart heeft en sfeervol
gemaakt is.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten