Blij een Europeaan te zijn.
Burt Farlander is, natuurlijk diep onder de dekens, heel
brutaal zijn vriendin Verona aan het beffen en realiseert zich door een vreemde
geur dat ze zwanger is. Dat is een zeer heuglijk feit. Burt is in de wolken en
al helemaal bezig hoe hij zijn kind gaat opvoeden.
Natuurlijk gaan Burt en Verona naar de ouders van Burt, die
in de buurt wonen, om het goede nieuws mee te delen. De ouders zijn in eerste
instantie laaiend enthousiast, maar vertellen tijdens het eten dat ze voor twee
jaar naar Antwerpen gaan verhuizen. Het stel had juist verwacht dat de ouders
een deel van de zorg op zich zouden nemen.
Eenmaal weer thuis bedenkt Verona dat zij ook wel de hort op
kunnen gaan. Haar werk als tekenares kan ze overal doen en Burt vindt wel een
baantje. Het stel fantaseert waar ze allemaal naar toe kunnen, zelfs naar
Alaska. De wereld ligt voor hen open. Away they go.
Allereerst bezoeken ze Lily en Lowell, oud-collega’s uit
Chicago, die met hun twee kinderen Ashley en Taylor in Phoenix, Arizona zijn
getrokken, maar zich daar niet echt geaccepteerd voelen. Zo mogen ze geen lid
worden van de golfclub. Lily is een vreselijke schreeuwlelijk, die haar
kinderen voor schut zet.
What to do? vraagt Verona, als ze weer alleen zijn.
Ride it
out, zegt Burt.
Ze bezoeken Grace, de jongere zus van Verona, die in Tuscon
in een hotel werkt. Grace en Verona overleggen of ze het ouderlijk huis van hun
overleden ouders moeten verkopen.
In Madison woont Ellen (LN staat op het naambordje), een
oude vriendin van Burt, samen met haar man en kinderen, die ze tot hoge
leeftijd zoogt. Aan een kinderwagen doen ze niet omdat die het contact met de
kinderen in de weg staat. Burt, die juist een nieuwe kinderwagen voor Ellen
heeft gekocht, is het er al gauw zat. Fly away, roept Ellen en neem de
kinderwagen mee.
In Montreal woont een studievriend van Verona. Hij is
getrouwd met Munch die geen kinderen kan krijgen en daarom hebben ze er een
heel huis vol geadopteerd. In Miami woont de broer van Burt. Diens vrouw Helena
heeft hem verlaten, dus moet hij zijn dochter Annabelle alleen opvoeden.
Het gras blijkt niet veel groener aan de andere kant van de
heuvel, is de strekking van de film. Je kunt maar het beste jezelf blijven.
Maar misschien moet je eerst een reis maken om dat te beseffen.
Away we go is een kinderlijke film, met weinig
subtiele humor, een sentimenteel einde en vooral inhoudelijk erg oppervlakkig.
Oek de Jong schrijft in De evolutie van de roman
(2010) dat intieme relaties veel kanten hebben en dat schrijvers proberen om
steeds diepere lagen van het menselijk leven te sonderen. Stendhal analyseert
welke gevoelens er in het geding zijn bij een intieme relatie die hij
beschrijft: ‘begeerte, ijdelheid, trots, verwarring, misverstand, gekwetstheid,
angst om belachelijk te lijken, behaagzucht, overgave, extatische vreugde en
nog een dozijn andere gevoelens.’
In zo’n eigentijdse Amerikaanse productie voor een
massapubliek zien we daarvan maar weinig terug. De dominante cultuur peilt niet
veel verder dan goedkoop geluk. Ik ben blij dat ik een Europeaan ben.
Away we go wordt omlijst door gevoelige
Amerikaanse folkmuziek.
Het scenario is geschreven door Dave Eggers en Vendela Vida
Geen opmerkingen:
Een reactie posten